In memoriam Jan Roos
Toch nog onverwacht is Jan doodgegaan. Op de dag van zijn sterven was ik nog op bezoek bij hem. Hij kondigde het levenseinde aan. Hij bedankte mij voor de vriendschap..Hoe zal het zijn met de dood? Hetzij wij leven,hetzij wij sterven,we zijn bij de Heer. De verbondenheid met Jezus gaat niet verloren. Ons leven rust in Gods hand. We deden nog een gebed. Ik leerde zijn levenseinde te accepteren. Jan smachtte naar adem hoewel de aanvoer van zuurstof maximaal was. …
Jan was een goed vriend sinds mijn komst in Rotterdam in 1979.Hij was toen diaken van het Carnissehuis in Rotterdam Zuid. In de jaren tachtig maakte ik moeilijke tijden mee. Mijn collegas zagen mij niet zitten uitgezonderd de dominee van Jan Roos. Ik mocht in hun gemeente altijd preken. De gemeente was zeer meelevend en spande zich in voor de Pauluskerk. In de centrale diakonie was Jan mijn bondgenoot. Hij viel mij nooit af. . Dat gaf een goed gevoel. Jan deed met vele anderen mee in het verzet tegen de kruisraketten . Hij was deelnemer in de gespreksgroep over arbeid die bestond uit werkgevers,vakbondsleden en werknemers +gehandicapten. Jan kon boeiend vertellen over zijn werkzame leven: :gepingpongd worden van het ene bedrijf naar het andere. Uiteindelijk belandde hij bij een bedrijf waar geen werk meer was en de werknemers zich wel elke dag moesten melden. Jan beschikte over veel humor. In de kerk vertegenwoordigde hij de progressieve krachten. De steun in Zuid nam in de jaren negentig toe. De schoonmoeder van Jan en zijn vrouw leefden actief mee. Helaas kwamen zij te overlijden. Zijn kinderen waren zeer meelevend met de kerk en zetten het werk van hun vader door. Jan accepteerde zijn dood::ik heb mijn tijd gehad en anderen onder wie mijn kinderen zetten de zaak voort. Jan en ik hadden jaarlijks ons diner.eerst in Monmartre,het restaurant waar hij zijn vrouw en kinderen dineerden.Als herinnering en eerbetoon aan zijn vrouw dineerden we daar totdat het niet meer kon. We weken uit naar andere restaurants. We wisselden van gedachten over onze kinderen,de toestand in de kerk.de politieke situatie. . Helaas is een einde gekomen aan onze 33 jarige vriendschap. Ik ben hem dankbaar voor zijn hartelijkheid,zijn steun en ongelooflijke inzet. Zo kon het gebeuren dat mensen uit Zuid me belden. Ik vroeg Jan langs te gaan en mij te rapporteren. Dat deed hij met verve. Een fijne vent en trouwe makker is ons ontvallen.