Archief van
Maand: januari 2013

In memoriam Jan Roos

In memoriam Jan Roos

Toch nog onverwacht is Jan doodgegaan. Op de dag van zijn sterven was ik nog op bezoek bij hem. Hij kondigde het levenseinde aan. Hij bedankte mij voor de vriendschap..Hoe zal het zijn met de dood? Hetzij wij leven,hetzij wij sterven,we zijn bij de Heer. De verbondenheid met Jezus gaat niet verloren. Ons leven rust in Gods hand. We deden nog een gebed. Ik leerde zijn levenseinde te accepteren. Jan smachtte naar adem hoewel de aanvoer van zuurstof maximaal was. …

Jan was een goed vriend sinds mijn komst in Rotterdam in 1979.Hij was toen diaken van het Carnissehuis in Rotterdam Zuid. In de jaren tachtig maakte ik moeilijke tijden mee. Mijn collegas zagen mij niet zitten uitgezonderd de dominee van Jan Roos. Ik mocht in hun gemeente altijd preken. De gemeente was zeer meelevend en spande zich in voor de Pauluskerk. In de centrale diakonie was Jan mijn bondgenoot. Hij viel mij nooit af. . Dat gaf een goed gevoel. Jan deed met vele anderen mee in het verzet tegen de kruisraketten . Hij was deelnemer in de gespreksgroep over arbeid die bestond uit werkgevers,vakbondsleden en werknemers +gehandicapten. Jan kon boeiend vertellen over zijn werkzame leven: :gepingpongd worden van het ene bedrijf naar het andere. Uiteindelijk belandde hij bij een bedrijf waar geen werk meer was en de werknemers zich wel elke dag moesten melden. Jan beschikte over veel humor. In de kerk vertegenwoordigde hij de progressieve krachten. De steun in Zuid nam in de jaren negentig toe. De schoonmoeder van Jan en zijn vrouw leefden actief mee. Helaas kwamen zij te overlijden. Zijn kinderen waren zeer meelevend met de kerk en zetten het werk van hun vader door. Jan accepteerde zijn dood::ik heb mijn tijd gehad en anderen onder wie mijn kinderen zetten de zaak voort. Jan en ik hadden jaarlijks ons diner.eerst in Monmartre,het restaurant waar hij zijn vrouw en kinderen dineerden.Als herinnering en eerbetoon aan zijn vrouw dineerden we daar totdat het niet meer kon. We weken uit naar andere restaurants. We wisselden van gedachten over onze kinderen,de toestand in de kerk.de politieke situatie. . Helaas is een einde gekomen aan onze 33 jarige vriendschap. Ik ben hem dankbaar voor zijn hartelijkheid,zijn steun en ongelooflijke inzet. Zo kon het gebeuren dat mensen uit Zuid me belden. Ik vroeg Jan langs te gaan en mij te rapporteren. Dat deed hij met verve. Een fijne vent en trouwe makker is ons ontvallen.

 

In Memoriam Henk Teekens

In Memoriam Henk Teekens

Gecremeerd op 3 januari 2013

Voor deze toespraak stelde Henk voor stil te staan bij de geschiedenis van Jacob’s worsteling bij de Jabbok. Het betreft hier een oud oosters verhaal. In het verleden maakte Jacob zich tegenover zijn broer Ezau schuldig aan bedrog. Jacob deed alsof hij Ezau was en verkreeg zo het eerstgeboorte recht van zijn vader Izaak. Hij moest vluchten maar keert nu terug naar het land Kanaan. Hij neemt allerlei voorzorgsmaatregelen door met geschenken zijn broer Ezau te weerhouden van wraak. Jacob zet zijn kudden en gezin over de rivier de Jabbok. Tenslotte blijft Jacob alleen achter. Dan volgt een tamelijk ontoegankelijk verhaal dat wel nooit helemaal doorgrond zal worden. Iemand begint een worsteling met Jacob. Deze worsteling zal duren tot zonsopgang. Vraag doet zich voor wie die iemand is die met Jacob vecht. We kunnen alleen gissen. Misschien een demon door Ezau opgeroepen. Of wellicht een demon uit de omtrek van de Jabbok. Misschien wel God zelf die door middel van een demon of engel strijdt met Jacob. De worsteling wordt niet beslecht door een overwinning. De persoon die worstelt met Jacob wil tegen zonsopgang ophouden. Hij wordt niet verslagen door Jacob. Alleen het heupgewricht van Jacob wordt beschadigd. Jacob wil de worstelaar(God??!!) niet loslaten tenzij deze hem zegent. Jacob ontvangt een nieuwe naam:Israel. Hij heeft gestreden met God en de mensen. Jacob ontvangt de zegen. De worstelaar maakt zijn naam niet bekend Jacob concludeert dat hij God van aangezicht tot aangezicht heeft gezien en toch het leven heeft mogen behouden. De volgende dag vindt de ontmoeting met Ezau plaats. Deze is helemaal niet wraakzuchtig. Hij valt Jacob om de hals. Beiden zijn ontroerd. Jacob zegt:ik heb jouw aangezicht gezien zoals men het aangezicht van God ziet. Voor Henk zijn de woorden:ik laat u niet los tenzij gij mij zegent doorslaggevend geweest in zijn leven.

Ik leerde Henk kennen in de laatste fase van zijn leven(na zijn pensioen).Hij maakte zich actief in de nachtopvang van de Pauluskerk waar Henk geconfronteerd werd met een breed samengestelde groep van mensen(Hollanders,Marokkanen,Turken,Antillianen,Surinamers,talloze Afrikanen en Arabieren etc.).Hij deed dit werk met verve. Later zette hij zich in voor asielzoekers. Daar hadden we vaak gesprekken over. Henk begreep wat Fransciscus bedoelde toen hij zei dat gastvrijheid geldt voor vriend,tegenstander en bandiet. Henk probeerde achtergronden te verstaan. Hij was trouw an mensen en hij zette zijn gastvrijheid om in financiele steun .Henk,vroeg ik dan,moeten we nu niet ingrijpen,deze man tilt ons en jou in het bijzonder. Henk persisteerde. Bij mijn afscheid heb ik hem toch om deze eigenschap van trouw geprezen. Henk had een boeiend leven. Hij specialiseerde zich in tuinbouw,maatschappelijk werk,voeding en gezondheid,community development etc. Eerst was Henk tijdens de politionele acties actief als begeleider van telefoonverkeer en codering in Jakarta. Na de watersnoodramp troffen we Henk bij de wederopbouw van Zeeland. Na opleidingen in Engeland vertrok Henk in 1960 naar Marokko. De aardbeving in Agadir zorgde dat hij zich concentreerde op hulpverlening. Hij vertrok later naar Zuid Vietnam om kinderen op te vangen. Henk heeft te maken met het TET offensief in Vietnam. Hij ondergaat oorlogshandelingen. Vervolgens reist Henk af naar India voor de opvang van Tibetaanse vluchtelingen. Hij moet er voor zorgen dat het verblijf van kinderen formeel geregeld wordt. Hij ontmoet de Dalai Lama. Begin jaren zeventig vertrekt Henk op verzoek van de FAO naar Zuid Korea waar hij werkt aan verbetering van de voedselvoorziening. Dan vertrekt Henk gezonden door Save the Children Fund naar Opper Volta. Eind jaren zeventig vinden we Henk in Somalie en Ethiopie.Vervolgens vertrekt Henk op verzoek van FAO naarTsjaad. Zijn laatste standplaats is Botswana. Henk sluit een rijk leven af. Gelukkig is een boekje verschenen van Henk over zijn werk:Avondrood in Agadir. Henk was poetisch,dromerig,idealen koesterend,nadenkend over tegenvallers. Henk is helder en nuchter. Vaak kwam hij terecht in inferno’s. Hij besefte:het inferno bleef bestaan,waarin doden zullen wenen omdat de levenden voor eeuwig voorbij zijn. Bruggen bouwen van donker naar licht. Henk kende en doorleefde de worsteling van Jacob. Wie waren toch de worstelaars:tegenstanders,vijandig gezinde mensen,onbekenden,bureaucratie etc. Henk concludeerde in het donker tot licht:ik sta voor Gods aangezicht. Soms zijn daar de veelzeggende zinnetjes van Henk:Human lives terminated in the earthquake seem scattered into the blue of the ocean. Henk loopt langs ruinen en zegt hij dan: many mental prints are pictured on my memory. In zijn comunity development verkoos Henk de comprehensive approach(de alles omvattende benadering). Werkend onder barre omstandigheden die de ziel van de mensen beroeren ja zelfs vernietigen wenst hij ons a happy christmas toe.Henk heeft wel ontdekt dat ons begrip met betrekking tot ontwikkeling niet altijd het begrip dekt van mensen in ontwikkelingslanden. Henk kan dat nuchter vertolken zonder vlijmscherp of arrogant te worden Henk heeft zijn leven lang gevochten. Hij geloofde:ik laat u o God niet los voordat u mij zegent. Henk heeft zijn werk gedaan in grote liefde voor mensen,hij solidariseerde zich met de lijdenden. Ik geloof stellig dat de Eeuwig Betrouwbare die barmhartig is voor mensen,zoals Henk op zijn wijze barmhartig was voor medemensen, hem zal zegenen

Meervoudig verbonden

Meervoudig verbonden

REACTIE OP MEERVOUDIG VERBONDEN

Aan Dr.A.Plaisier,secr.gen . P.K.N.

Uw bijdrage in het boek onder uw redactie over MEERVOUDIG VERBONDEN heeft mij ernstig teleurgesteld. Het boek had beter EENZIJDIG VERBONDEN kunnen heten.

1.Op pagina 77 schrijft u dat de kerk zich dan ook niet te veel gelegen moet laten liggen aan bv de VN en het internationale recht. U zegt dat dit maar mensenwerk is terwijl het gaat om Gods werk. Deze zin heb ik vele malen gelezen. Ik meen dat dit gedachtegoed onacceptabel is. Hoe verhoudt zich Gods werk tot mensenwerk? Binnen de VN spreken volkeren elkaar aan op internationaal recht. Dat is een garantie voor vrede ,recht en welzijn. U stelt dat de kerk die vasthoudt aan mensenwerk ongehoorzaam is aan God. Vervolgens meent u dat de kerk zich ondubbelzinnig achter Israel dient te scharen. Ik wil u in dit verband verwijzen naar he t artikel “Wrange vruchten” van Hannah Arend. Israel en de Palestijnen dienen zich te onderwerpen aan internationaal recht. Israelisch en Palestijns volksbestaan zijn daaraan onderworpen. Israelische en Palestijnse agressie tegen over elkaar moeten op basis van internationaal recht veroordeeld worden. In de discussie met de auteurs van het KAIROS document kunt u niet hun bezwaren wegnemen door een zogenaamd beroep op Gods werk. Wat is dat precies :Gods werk?

2.U spreekt over het opgejaagde volk Israel dat recht heeft op een thuisland. U schrijft bovendien dat de staat Israel voor de kerk niet een gewone staat is. Wat is een gewone staat? Israel moet niet in een uitzonderingspositie gedrongen worden. Amos heeft in zijn slothoofdstukken reeds gesteld dat God niet alleen joden bevrijdt uit Egypte maar ook andere volkeren.. Politiek historisch is het ontstaan van de staat Israel verklaarbaar. Maar de staat Israel had alles op alles moeten zetten om tot en vergelijk te komen met de Palestijnen. Zij werden verdreven en sloegen op de vlucht. Er zijn Israelische politici geweest die zich dat bewust waren maar zij kregen geen meerderheid achter zich. De laatste Rabin werd door iemand uit eigen kring vermoord. Palestijnen mikken niet op verdwijning van het thuisland maar komen op voor hun rechten. Zij verzetten zich tegen de nederzettingenpolitiek,de blokkades,de inlijving door Israel van Oost-Jeruzalem en de onderdrukking. Israel verliest zijn bestaansrecht door de Palestijnse verlangen en eisen te negeren. Het is juist de huidige politiek van Israel die voor zich zelf desastreus is.

3.Op pagina 78 wilt u niet het tragische lot van de Palestijnen eenzijdig op het bordje van Israel schuiven. Waar het ten diepste omgaat is dat de Israeliers en Palestijnen steeds verder komen vast te zitten in hun tragiek. Er heerst over en weer politieke verdeeldheid,er ontbreekt bereidheid tot compromis .Ernstig is de haat in de onderlinge verhoudingen. Soms lijkt het er op dat het conflict onoplosbaar is. U onderstreept de noodzaak van verzoening. Daar kan ik het mee eens zijn. Doch verzoening betekent niet dat geschied onrecht moet worden weggemoffeld. Soms lijkt Israel te vervallen tot een staat zonder moraal en zakken Palestijnen weg in verharding.

Ik herinner mij een Israelische beschieting .De kogels vlogen langs de huizen.Palestijnen maakten angstige momenten door. Na uren werd het doodstil. We hoorden alleen de moskeeen die opriepen tot gebed. Oproep aan de Ene Waarachtige God,Allah die barmhartig blijft voor mensen. Aan Allah het laatste woord: het geweld zal eens voor goed verstommen.

Meervoudige verbondenheid met Israel en Palestijnen vereist meer dan uw bijdrage.

Met hoogachting en hartelijke groet, Hans Visser