Archief van
Maand: juli 2014

Van landingsplaats naar vindplaats

Van landingsplaats naar vindplaats

Joh..20:19-23

Heel lang hebben we geloofd in het menselijk leven als landingsplaats voor God. Volgens verwachting zou God landen in onze werkelijkheid,We hebben gebeden om Gods landing in het geval van rampen en ziekten.Normandie was de landingsplaats vanwaar Europa van de Nazi’s werd bevrijd. God wordt geacht van buitenaf in te grijpen in geval van ziekte,dreiging,oorlog,dood en ander onheil. We verwachten God maar Hij komt niet. Hoe bestaat God eigenlijk?In zijn roman “De laatste tafel”legt Wim Kayzer uit dat God niet anders bestaat dan in de gedachten van ons mensen.De hersenonderzoeker Damasio legt uit dat God gevonden wordt in ons bewustzijn. Ons levensverhaal is niet langer landingsplaats van God maar een vindplaats. Wie God uitsluit geeft zich over aan blind toeval. Mensen zijn volgens Monod een zigeunerorkestje dat speelt in een uithoek van het heelal.Niemand luistert. Of toch God?Vertrouw op de God van Israel die zich doet kennen in Jezus Christus. Jezus is de man van smarten lijdend aan het kruis. Oscar Wilde worstelde met zijn homoseksualiteit waardoor hij zelfs in het gevang belandde. Door iedereen verlaten. Behalve door Jezus:die kan zich inleven in de ander.Deze koestert sympathie voor Oscar. Uit de diepten roep ik tot u o Heer.Ik wacht op God bij wie vergeving bestaat.
Vergeten ben ik,uit het hart van de mensen verdwenen,als een dode.Dood breekt alles af. Ik ben terechtgekomen in de situatie van joden en Palestijnen. Tussen hoop die nergens meer opgebaseerd kan worden en wanhoop die zich elk moment bewijst. Je wordt uitgesloten van anderen.In genocides speelt dat een grote rol. Groepen worden apartgezet en geliquideerd. Je kunt op niemand rekenen.De onverschilligen zijn niet onschuldig. Ze weten zoveel als ze willen weten.Wat ze niet weten willen ze niet wetenMaar dat betekent dat zij wel degelijk genoeg weten om te weten dat zij niet meer willen weten. Zij maken dat zij het niet weten.
Ons levens verhaal is de vindplaats van God in Jezus. Wij mensen hebben de moed om er te zijn. God manifesteert zich als laatste grond van ons bestaan. Ik durf het leven aan ondanks de onheilen. Ik heb moed die ik ervaar als geschenk. Wat Oscar Wilde voelde toen hij Jezus de man van smarten ontmoette. God is vaak onzegbaar en onbenoembaar.Geloven in God is door Jezus Christus aangesproken worden. Dat alles geschiedt door de werking van de Geest van God in onze geest.Gods aanwezigheid is als de wind. Je hoort zijn geluid maar je ziet hem niet. Je kunt God niet filmen in je binnenste. De Geest van God is een scheppende Geest.De Geest trekt sporen in de geschiedenis Die Geest leidt ook de zending en missie. Wat we aan vreugde beleven willen we ook graag delen met anderen(niet opdringen)God laat zich vinden in ons leven. God schakelt niet het verstand uit. In de vindplaats ontmoeten we de ratio en de emotie.De Geest trekt de mens uit het duister nar het licht. Wat buitengewoon is is dat de Geest liefde uitstraalt. Christus is de goede herder.In de kerkgeschiedenis wordt ook gesproken over het moederschap van de Geest. Het leven wordt geheiligd waar de geest van Christus woont. Onze vindplaats is door de Geest bezield: hoop en zin. De Geest is ook geboeid door het milieu.Mensen leven niet op zich zelf maar zijn met anderen afhankelijk van het milieu, Daarvoor dragen wij verantwoordelijkheid.We leven in een ingewikkelde wereld:er gebeurt van alles.Soms is dat angstwekkend en bedroevend. De Geest helpt ons te overleven. De Geest is ook de Geest van de opstanding. Er gebeuren tragische dingen in onze vindplaats. Een joodse meisje ontsnapt uit een bunker in Warschau.Met doodsangst in haar ogen rent ze naar een soldaat die ze omhelst. De commandant geeft opdracht het kind te doden. Dat doet de soldaat ook. Maar later in zijn leven heeft hij gezegd dat de ogen van het meisje hem levenslang achtervolgen. Op de vindplaats kan het ruig toegaan. Christus blijft present. Hij draagt smarten. Hij vergeeft zonden. Hij maakt een nieuw begin. Christus ademt Gods Geest. We kunnen ons daarvoor ontvankelijk maken.Laat de liefde van Christus in je leven regeren. Laat u door God vinden op uw zoektocht Houd moed om te leven. Wij leven,zijn en bewegen ons in God.Zijn Geest omringt ons.

Alaska

Alaska

In de vorige eeuw ALASKA

In de vorige eeuw heb ik een lijstje van plaatsen opgesteld die ik wenste te bezoeken:Israel en Palestijnse gebieden,Turkije,het eiland Pathmos,Ijsland,Bulgarije,Moskou,Cuba,Bonaire en Curacao,Japan,Zuid Pacific(Tahiti).Bleven nog over Alaska en Vuurland. Dit jaar deed zich de mogelijkheid van Alaska voor. Mijn jongste zoon Theo is met zijn vrouw woonachtig in Vancouver.Zijn vrouw is werkzaam aan de Universiteit van Brits Columbia.Theo is werkzaam ten behoeve van de Clintonfoundation.Hij houdt zich bezig met malariabestrijding.Ze hebben twee kinderen Magdalena en Henry. Henry werd in februari geboren zodat het noodzakelijk was hem op te zoeken.Ik geef nieuwe kleinkinderen altijd een zilveren bekertje met de inscriptie van hun naam. Dat was eigenlijk de hoofddoelstelling van mijn bezoek. Maar ik dacht:nu is er ook kans om even Alaska aan te doen.Theo voelde voor dit avontuur en wilde daar een paar dagen in investeren. Ik leefde in de veronderstelling dat je per auto in enkele uren kon aankomen in Alaska vanuit Vancouver. Maar dat bleek een grandioze misvatting.De eerste week verbleef ik te gast in het gezin van Theo en zijn vrouw Rebecca. Je ziet hen zelden en dan is het heel goed een weekje in hun gezin door te brengen. Dat hield in dat ik met Magdalena(bijna 6 jaar) elke dag Mens erger je niet speelde,voorlas uit Hollandse en Engelse kinderboeken.We bezochten locale voetbalwedstrijden van kinderen.Magdalena speelde in het Duitse team. Ze kan muziek maken,schilderen,tattoos aanbrengen,Henry kan heel lief zijn en kabaal maken. Zijn ouders voeden anders op dan wij met Spock als bijbel.Geen boxen die gevangenissen zijn.Maar allerlei bewegingstoestellen met beestjes en een doek op de rond waar je kunt spelen met spiegeltjes,poppetjes,beestjes etc. Theo is een groot opvoeder.Hij draagt het kind in een doek en maakt allerlei bewegingen zittend op een bal waardoor het kind tot rust komt en niet meer huilt.Beiden voeden de kinderen op met veel enthousiasme.In de vroege ochtend vind je Theo in de kelder waar hij actief is met telefoon en internet. Ik sta altijd versteld van de manier waarop hij zich heeft aangepast bij de Amerikaanse levensstijl.Hij schept orde,ruimt op,deelt tijd in etc.Iets wat ik bij hem nooit aantrof in zijn school en studentenjaren. Toen ik hem eens opzocht als student moest ik mij in zijn kamer een weg banen naar de stoel.Wat kan een mens onvoorstelbaar veranderen. In de Clintonfoundation voelt hij zich thuis. De bestrijding van malaria en het aan banden leggen van de farmaceutische industrie is niet gemakkelijk. Koorts wordt direct gezien als uiting van malaria.Dat is echter nooit zeker.
In Vancouver heb ik de haven en rivier bewonderd,de schitterende parken,de prachtige oevers van zeeingangen tot de havens.Ook de drugscene heb ik gadegeslagen.Ik hunker naar een soort perron0 om de voelbare overlast in straten te verminderen.Theo ontmoet ook daklozen in zijn garage Met humor gaat hij hier mee om. Zij bewonen een eenvoudige woning in het havengebied.Allemaal leuke huisjes met tuinen.Overal bomen en struiken.Ik heb genoten van de zang door de diverse vogeltjes .Uiteraard zag ik de cruciale voetbalwedstrijden van de WK. Theo had zijn huis met oranje vlaggetjes versierd.We gingen naar een kroeg om daar met andere naties het voetbalfeest te vieren. Uiteraard hebben we ook heerlijk Libanees gegeten en ons te tegoed gedaan in een zalmrestaurant. Met Rebecca nog gesproken over het vervolg van haar promotieonderzoek.Ze promoveerde op stammen die leven in nationale parken in Zuid Afrika en daar uiteindelijk moeten verdwijnen. Dat verloopt niet allemaal zoals ieder dat verwacht. Mensen zijn niet gemakkelijk bestuurbaar. In de tweede week begon ons Alaskaavontuur
Wij bleken te moeten reizen via Seattle(VS) naar Anchorage(hoofdstad Alaska).Het vliegtuig had ernstige vertraging.In Seattle bleek het lijntoestel naar Alaska reeds te zijn vertrokken. Ik kreeg plotseling veel last van mijn kunstknie(pijn met buigen). Theo fungeerde als stok zodat ik kon staan en lopen.Buigen was er niet bij. De vlucht is in afstand te vergelijken met Amsterdam naar Istanboel. Dankzij zijn uitmuntende engelse kennis slaagde hij er in een andere lijnvlucht te boeken. Eerst kwamen we bij in een verukkelijk visrestaurant op de luchthaven. Ik kan nooit wennen aan dat knauwengels van Amerikanen. Soms vraag ik me af of ik die taal ooit geleerd heb. In de avond arriveerden we in Ancheorage.Maar onze bagage was er niet. Deze arriveerde later in de avond met een andere vlucht. Eindelijk konden we laat in de avond per auto vertrekken.Het was nog licht tot in de nacht.We maakten een urenlange auto tocht via de snelweg door een indrukwekkend landschap:rivieren,baaien,hoge bergen met sneeuw bedekt,prachtige bossen,stromen water die vanaf de bergen komen.Urenlang schiet het landschap als een reeks vacantiefoto.s langs je heen. In de nacht om 1 uur(nog altijd was het licht)arriveerden we in onze herberg(heerlijk bed,fijne stoelen en aantrekkelijke badkamer).Ik bekeek mijn knie en beide benen.De benen zaten vol vocht(de cardiologie had het reeds voorspeld)en mijn kunstknie was driemaal zo dik. Meteen het bed in,benen omhoog en lekker slapen.De volgende ochtend bleken mijn knie en benen behoorlijk geslonken.Het dagprogramma was niet bedreigd. Theo regelde een restaurant voor ontbijt. Een gebakken eitje met thee.Wat wenst een mens meer. Daarna gingen we aan boord van een schip onderleiding van kapitein Cris die onze gezagsvoerder en gids was. De tocht die de hele dag duurde bracht ons op rivieren,in golven en baaien en tenslotte in de golf van Alaska.De tocht bij stralend zomerweer was adembenemend en verrukkelijk. We voeren langs honderden eilandjes alleen bewoond door zeldzame vogels uit zuidelijke gebieden op ons halfrond maar in de zomertijd op hun eilandje bij Alaska. Prachtige vogels die mijn fantasie prikkelden. De boot voer vlak langs de eilandjes zodat je de vogels van nabij kon bewonderen. Een verrukking voor ons oog. Een pinquinachtige vogel zal ik nooit vergeten. Vogels levend van het groen en de vissen in de zee. Ik had het nooit gezien:een kolonie zeeleeuwen.Indrukwekkend. Dan waren daar de walvissen die hun buik vullen in de golf van Alaska en hun jongen verwachten bij Hawai. De VS houden hun natuurparken in ere. De eilandjes die zich loodrecht verheffen uit de zee roepen de vraag bij me op of ik daar ook zou willen wonen met de vogels. IK filosofeer over de schoonheid en ruigheid van de natuur. De schoonheid is evident.De ruigheid is enorm vooral als we langs een gletscher varen,die af en toe oergeluiden maakt en ijs afstoot in de baai.Zeeotters en zeehonden houden je bij de leesd Ik behoor tot de theologen van de schepping.Met God als grond van ons bestaan diskusseer ik. Ik kan de schoonheid niet altijd rijmen met de ruigheid. Dieren en mensen eten elkaar op.De natuur is niet zo vredig. Ik moet altijd denken aan Marcion die God en Schepping loskoppelde. God zegt dat de ruigheid hem ook wel eens te ver gaat.Maar we moeten accepteren dat vredigheid in de natuur niet altijd is zoals we wensen.De mens krijgt ongekende kansen om vrede te stichten in de natuur. De schepping is onze verantwoordelijkheid.We lopen daarvan niet weg. In de avond wordt ons een diner aangeboden op een eilandje .Ik zie weer de ruigheid.Een tsunami bracht zout water op het land dat de bomen deed sterven.We zien nu alleen hun witte spookachtige gedaanten. Deze gebieden zijn niet vrij van tsunamis en aardbevingen. In de nacht rust ik uit en verwerk de indrukken. Majesteitelijk is die natuur.
In de aankomsthal van het vliegveld van Ancheorage tref je grote vitrines met de wilde dieren van Alaska:wolvcn,beren,elanden,bizons etc. Alaska is rijk aan dieren wier toekomst door het smelten van de Noordpool niet verzekerd is. Met Theo bezocht ik een reservaat waar we van nabij bizons,elanden,beren konden bewonderen. De geweien van de elanden zijn indrukwekkend.Enorme geweien waar je u tegen zegt. De bizons met hun jongen vertederen het oog.De beren houden we op afstand. Onderweg stoppen we soms om te genieten van de vergezichten:bruizende rivieren,de sneeuwvlakten,het zachte groen.Hier en daar is een huis verstopt.Hoe zou het zijn om daar te wonen. Je laat je fantasie er op los. In de wintertijd worden wegen door sneeuw afgesloten en dreigt vaak lawinegevaar.In Ancheorage bereiden we ons weer voor op vertrek.We bezoeken een restaurant vanwaar we een prachtig gezicht ontvangen op de stad en omgeving. We rusten uit in mooie bedden van het hotel.Ik slaap weer geweldig maar Theo werkt hard door voor de Clintonfoundation. Op allerlei tijdstippen moet hij met mensen telefoneren verspreid over Tanzania,Kenya,.Myamar,India,China.De malaria verlaat de wereld niet zomaar.Na een enerverende vliegtocht keren we via Seattle terug in Vancouver. Uitrusten en ons voor bereiden op de terugtocht naar Nederland.Nog even op de bank rusten,een autotochtje door het havengebied,luisteren naar de vogeltjes in de tuin.Theo kan verrukkelijke koffie maken.Ik geniet ervan. We spreken nog over vroegere reizen:naar Parijs/Bullion waar onder bizarre omstandigheden de vermoordde Joseph Douce begraven werd,onze reis naar Indonesie in 1995.Hij begeleidt me naar het vliegveld.We nemen afscheid en zwaaien elkaar uit.Theo,een zoon om trots op te zijn.Hij heeft de Alaskatrip mogelijk gemaakt.