Archief van
Categorie: Dagboek

Epiloog | Geert Mak

Epiloog | Geert Mak

Ik treur over ons koortsige, hoestende, stikkende, vechtende Europa. De jonge generaties,vooral die van Zuid Europa, worden opnieuw geconfronteerd met een soms uitzichtlozer werkloosheid.Waar staan we? Waar gaat dit heen? Neemt moeder Natuur op dit moment niet simpel weg de rol over van onze Lieve Heer. Het woord basisinkomen valt bv steeds vaker. In Spanje en Italië wordt serieus nagedacht over de introductie daarvan, uit een recent onderzoek van de universiteit van Oxford blijkt zelfs dat bijna drie kwart van de Europeanen daar tegenwoordig een voorstander van is. Kan dit misschien het begin zijn van een nieuwe nationale en internationale solidariteit en van een andere betere wereld? In dit licht is de corona geen goddelijke straf maar eerder een laatste waarschuwing.

Opnieuw beginnen

Opnieuw beginnen

Het is nu bijna een jaar geleden dat we stopten met de website. We gaan weer opnieuw beginnen.
We hebben veel materiaal klaar liggen. We gaan er dus tegen aan. De mens is gebonden aan zijn of haar medemens. Het leven betekent niets zonder jou. We hopen op vernieuwd leesplezier. Het ga u allen goed.

Hans Visser

De ogen van Rembrandt | Simon Schama

De ogen van Rembrandt | Simon Schama

Ter gelegenheid van 350 jaar Rembrandt hebben Cristina Vaudo en ik in Brielle in de kunstgalerie op Voorstraat 12 een Rembrandt voorstelling gegeven. Zelf was ik verkleed als Rembrandt. Tezamen met Cristina Vaudo voerden we het Leven van Rembrandt op. We haddenn ons beiden verdiept in het leven deze grote schilder. Ik las ondermeer het boek van Simon Schama over de Ogen van Rembrandt. Dit dikke boek vertelt ons over Rubens en bovenal Rembrandt. Het boek van Schama is grondig en uitvoerig. Het hielp mij om me te verplaatsen in het leven van Rembrandt. Een kind van zijn tijd. Hij maakte de tekorten mee: al die vreselijke ziekten als de pest, het voortijdig overlijden van echtgenoten en kinderen. Rembrandt was grondig op de hoogte van de bijbel. In zijn geloofsleven was hij rijkelijk non conformistisch. Ik heb veel geleerd van Schama. Cristina en ik konden het leven van Rembrandt vertolken. De deelnemers hadden de opdracht mij te schilderen. Er was forse belangstelling. Ik heb van deze dag genoten.

Deel 1 Het pensioen

Deel 1 Het pensioen

Het 77e levensjaar nader ik. We zijn thans 12 jaar met pensioen. Het werkzame leven vond ik boeiender dan het pensioen. Toch heb ik geprobeerd er iets van te maken. Zo heb ik tot afgelopen najaar met plezier de lessen filosofie bij de NAS geleid. We speelden nog Sinterklaas. De eetclub in de Pauluskerk heb ik beëindigd. Het was welletjes. Ook aan de bijeenkomsten van de sociokratiewerkgroep maakte ik een eind. Ik heb het vele jaren volgehouden maar kon er slecht tegen dat alleraardigste personen vertrokken. De SOS ging uiteindelijk falliet. We hebben het werk tbv de Somaliërs afgebouwd. We begonnen met trouwe leden van wie er te veel doodgingen. Met behulp van Arjan Verwey hield ik het nog een tijdje vol. Na 12 jaar heb ik de restanten van het werkzame leven voltooid. Mijn gezondheid bleef mij plagen: de knieën, het hart (gebrekkiger pompwerking) en de suiker. De kwalen werden niet erger maar brachten wel vermoeidheid met zich mee. Ik kon nog wel volhouden met de tekorten (de vreselijke plastabletten, periodieke incontinentie, penis is vaak met vakantie) maar erg leuk zijn de kwalen niet. Het preken neemt af..ik heb geen auto meer. Zo af en toe wordt er nog wel gepreekt. Ik vind dat erg fijn. Een aantal mensen bezoek ik nog met regelmaat. Ook onder hen vielen sommigen door de dood uit. Je eigen kwetsbaarheid neemt toe (moeheid,valpartijen). Met de familie kan ik redelijk goed contact onderhouden. We togen met regelmaat naar Brielle waar we te gast zijn bij Cris. Ons leeftijdsverschil is door de kwetsbaarheid van het bestaan meer problematisch geworden. Valpartijen achtervolgen mij. Ik kan nauwelijks opstaan. Dat maakt het bestaan moeilijker. Vorige week viel ik door rukwinden van mijn fiets. Voor het CS van Rotterdam, bijna 15 mensen hielpen mij op te staan. Gelukkig heb ik het gewenste reisprogramma voltooid. De laatste reizen naar Alaska en Vuurland werden tezamen met Theo gemaakt. In het geloof heb ik volhard. Dankzij de club Atomium (ging in 2018 ten onder) heb ik mee veel verdiept in de mogelijkheden en grenzen van het geloof. God die we uiteindelijk vonden in ons diepste zelf bleek de God te zijn die het immense heelal gemaakt heeft. God doet zich ontdekken en blijft gesprekspartner in het bestaan. Ik bid nog altijd. De kerk is op afstand geraakt. Mijn opvolger in de Pauluskerk begeerde geen contact met mij. Dat heeft geleid tot verwijdering van de kerk. Na 12 jaar pensioen maak ik me n u op voor de volgende 12 jaar. De dood zal meer aan de horizon komen. Ik ben niet levensmoe maar het bestaan wordt niet gemakkelijker. Contact met Indonesië onderhoud ik door maandelijks te bellen met mijn collega Hase Ruagadi. Hij nu 83 jaar. In mijn gebed gedenk ik immer de kerk van Centraal Sulawesi. Dat was de dierbaarste periode uit mijn leven. Ook daar zijn velen reeds overleden. In mijn gebeden zwerf ik nog door de landstreken en bergen van Sulawesi. Ik gedenk met vreugde mijn werkzaamheden in Rotterdam. De Pauluskerk is een icoon geworden. Ik koester veel dankbaarheid aan God voor deze geschonken tijd van 28 jaar in Rotterdam. Bij goed weer zit ik op mijn balkon en geniet van de vergezichten, de HEF, de Willemsbrug en Erasmusbrug, het Noordereiland, de schepen op de Maas. In het bestaan overheerst de rust. Het is eindelijk sabbath geworden in mijn bestaan. We kunnen nog boeken en tijdschriften lezen, TV kijken en het bestaan overdenken (wordt vervolgd).

In memoriam Wilma Plakkee

In memoriam Wilma Plakkee

Het is bijna 40 jaar geleden dat ik Wilma leerde kennen. Ze was lid van de Junkiebond o.l.v. Niko Adriaans. Ze was een aktief lid en solidariseerde zich met haar lotgenoten. Wilma was op haar manier zeer ondernemend. Toen Niko en ik het eethuis in de kelder van de Pauluskerk begonnen speelde Wilma een belangrijke rol. Zij was medeverantwoordelijk voor de gang van zaken in het eethuis. Wilma was zeer trouw en heeft ons nooit meer verlaten. Op gezette tijden belde ze mij om me van belangrijke zaken op de hoogte brengen. Ze was nog sterk in gezondheid, Bertus speelde een belangrijke rol in haar leven. Helaas kwam hij een aantal jaren geleden te overlijden. Een intens verdriet voor Wilma. Tijdens de akties van de bond was zij altijd present en aktief. Je kon op haar rekenen. Wilma had ook een ondoorgrondelijke kant. Ze wilde nooit spreken over zaken die haar dwars zaten en pijn deden. Ik heb dat gerespekteerd. Zij die dat niet deden botsten op een betonnen muur. Wilma heeft de kerk nooit verlaten. In latere jaren kwam zij zelfs in dienst van de kosterij. Dat heeft zij vele jaren gedaan.Tenslotte ging ze nog naar de Niko Adriaansstichting. Ik maakte Wilma nog mee in de gespreksgroep Filosofie. Het laatste jaar begon zij te tobben en uiteindelijk is ze overleden. Iemand als Wilma zul je niet vlot vergeten. Je kon op haar rekenen. Natuurlijk had Wilma ook haar zwakke kanten. Maar ze was in staat dat ook weer te corrigeren. Ze hield mij op de hoogte. Haar huisvesting was aanvankelijk belabberd. Ik herinner me nog een onderkomen in Kralingen. Later kon ze met Bertus beter wonen. Ze was zeer solidair met de druggebruiker. Ze begreep hun leven en kon dat ook goed uitleggen. Ik vond het leuk dat zij vanuit de oude Junkiebond overstapte naar de kerk. Bij akties en demonstraties kon je volop rekenen op Wilma. Ze stelde wederzijds respekt op prijs. Haar dood is een pijnlijk gebeuren. Een van de laatste leden van de Junkiebond is niet meer. Het stemt ons tot verdriet. Haar schoonmoeder is vorig jaar overleden. Wilma werd altijd op handen gedragen. Ik herinner me nog de tijd dat Wilma en Bertus het gebruik niet konden laten. Ik ontwaarde hen achter een boom voor de kerk en moest hen betrappen. Ze kenden mijn opvattingen over legalisering van gebruik. Wat ik in Wilma waardeerde was haar inzet, trouw, medelevendheid maar ook durf. In de loop van de jaren verrichte Wilma ook vertrouwelijke aktiviteiten voor de artsen en hulpverleners. Wilma kon zaken goed geheim houden. Ze is er niet meer. We denken met dankbvaarheid aan haar terug en blijven haar dank verschuldigd voor wat ze heeft gedaan. Ze overleefde Niko maar ze heeft het vuur van de Junkiebond uit 1980 brandende gehouden. Dat God zich over haar ontferme is mijn bede in dit ogenblik.

Hans Visser

Lof voor de EX-en

Lof voor de EX-en

Als vader ontmoet je soms de EX-en van je kinderen. Dat is apart en boeiend. Zo ontmoette ik onlangs de EX van een van mijn zonen. Het gaat om een Molukse vrouw die jaren samenleefde met een van mijn zonen. Ik heb het contact met haar bewaard. In Indonesië heb ik nog haar huwelijk ingezegend. Na de scheiding heeft ze een kind gekregen van een kortstondige relatie. Het kind is in inmiddels 10 jaar. Nina heet ze. Voordat ik Nina ontmoet spreek ik met haar moeder. We halen herinneringen op aan vroeger. Maar we staan ook stil in het heden.
Ze heeft een boeiende werkkring bij de belastingdienst. In een relatie tussen politiek en belastingen gelooft ze niet. Zo volgde ze de opmerkingen van politici over een zaak waarover ze had gerapporteerd. Het was heel anders dan zij gerapporteerd had. Maar daar ligt ze niet van wakker. Ze kent goede collegiale verhoudingen. Ze is dol op haar kind.
We bespreken altijd de lotgevallen van haar familie. Zij heeft een levensstijl ontwikkeld die buitengewoon aantrekkelijk is. Ernst en humor wisselen elkaar af. Wel teleurstelling over vroeger maar geen bitterheid. Ze vertelt over de vakanties met haar familie. De hobby’s van haar kind frapperen. Ze houdt van muziek, gitaar, dansen. Ze heeft dezelfde openhartigheid als haar moeder.
We eten met ons drieën boerenkool, gehakt, worst, ijs met vanille pudding met lekker slagroom. Ik sta versteld over de openheid van haar kind. Vrijuit sprekend over alles en nog wat. Heerlijk om naar te luisteren. We zijn weer goed bijgepraat. In de trein overdenk ik dit geslaagde bezoek. Met vreugde denk ik terug aan de EX en haar dochter.

Natuurrampen

Natuurrampen

Het gebied van Palu in Centraal Sulawesi werd getroffen door aardbevingen een tsunami in de baai van Palu. De tsunami hadden we niet verwacht bij Palu. Nu tastte een aardbeving de zeebodem aan zodat een tsunami kon plaats vinden. De kusten van Donggala naar Palu en vandaar naar het Noorden werden getroffen. Ik heb de getroffen gebieden in de jaren zeventig, tachtig, negentig en begin 21 eeuw bezocht. Ik had de tsunami nooit daar verwacht. Het aantal doden loopt op tot enkele duizenden. Huizen, winkels, hotels zijn weggevaagd. Het merendeel van de bewoners zijn moslims. De overigen behoren tot de kerken GPID en GKST. Voor de laatste kerk was ik werkzaam. Op de TV konden we de gevolgen zien. Na de ramp viel het doek. Maar je kunt je voorstellen hoe dit gebied weer opgebouwd moet worden. Ik heb de wegen bereden, de huizen en hotels gezien, winkels bezocht. Zo’n ramp had ik nooit verwacht. In 2011 overnachtte ik nog in een hotel aan de baai. Je weet nooit wat je ervan moet vinden. Natuurrampen hebben hun eigen oorzaken. Altijd vraag je af hoe zou God een dergelijke ramp voorkomen. Ik weet het niet.
Bij aardbevingen gaat het om aardverschuivingen in de diepte. De natuur is verraderlijk. Een land als Indonesië kent vulkanen, bergen, zeeën. Het ziet er altijd prachtig uit. Vele christenen zijn teruggekeerd naar de gebieden waar ze vandaan kwamen zoals Poso en Kolonodale. Hier kun je weinig doen behalve een bedrag overmaken naar de hulporganisaties. Ik weet niet wie er allemaal omgekomen zijn. Natuurrampen zijn ondoorgrondelijk. We kennen de oorzaken en kunnen soms voorzorgmaatregelen nemen. Gods rol in de natuurrampen blijft ook ondoorgrondelijk. De mensen dragen hun eigen verantwoordelijkheid. Er kan voor tsunami’s gewaarschuwd worden zodat mensen kunnen vluchten. Maar in Palu heeft men zich vergist. Met je geloof in God raak je in een moeras. Ik weet het niet meer.

In memoriam Sammy Ibrahim

In memoriam Sammy Ibrahim

Een van de mensen die de SOS altijd steunde was Sammy Ibrahim. Hij was van komaf Eritreeer. Ik kende hem meer dan 30 jaar. Hij was een zeldzaam aardige jongen. Politie mensen zeiden tegen mij: jammer dat hij verslaafd is aan de coke maar hij is niet crimineel. Een keer bezochten wij de Efteling. Hij viel in slaap en verscheen niet in de bus voor de terugtocht. ‘s Avonds arriveerde hij per trein in Rotterdam. De politie hield hem aan maar stuurde hem naar de Pauluskerk. Sammy was heel sociaal. Hij behoorde tot een klein groepje dat nog sliep in de Pauluskerk voordat deze afgebroken werd in 2007. Met de gezondheid ging het minder goed. Zijn longen raakten verrookt. Hij kreeg gebrek aan adem en kwam 11 jaar geleden terecht in de opvang van het Leger des Heils. Daar werd hij vele jaren verzorgd. Maar het ging langzaam maar zeker achteruit.  Hij kwam aan de zuurstofmachines. In het begin kon hij nog naar buiten maar de laatste jaren was hij bed gebonden. Ik heb hem regelmatig bezocht. Hij was spraakzaam en meelevend. Hij schikte zich in de situatie. Hij verloor niet zijn goede stemming. Hij onderhield telefonisch contact met zijn familie in Eritreea. Daarvoor was hij dankbaar. Vanuit zijn bed keek hij uit op de Schie. Er waren nog een paar mensen uit de kerk en de NAS die hem opzochten: Maria, George, Henk. Ik ben dankbaar dat ik hem mocht leren kennen. Zo’n vriendelijke, eerlijke en hartelijke jongen. Het laatste jaar ging hij hard achteruit. Dat vond hij vervelend want dan kon hij jou niet meer trakteren. Ik zal hem missen. Woensdag gaan we hem begraven en nemen voorgoed afscheid. Ik ben blij hem te hebben gekend. Ik geloof dat God zich over hem ontfermt.

Afscheid van Anna Oudeman

Afscheid van Anna Oudeman

We zijn bij elkaar gekomen om afscheid te nemen van Anna Oudeman. Zij was een voortreffelijk en uniek vrijwilliger van de Pauluskerk. De NAS en Perron 0. Bovendien was zij een trouwe bezoeker van de kerkdiensten. Anna werkte met overgave. Ze solidariseerde zich met collega’s en bezoekers. In mijn kamer hangt een foto waar Anna staat afgebeeld te midden van de groep die een pand kraakte nabij het Centraal Station. Boeiende mensen zoals krakers, bezoekers, vrijwilligers, junkies en crimineeltjes.

Anna voelde zich niet te min. Ze solidariseerde zich met haar medemensen. Perron 0 was niet gemakkelijk. Maar zij deed het met verve. Anna was ook present als het moeilijk was. Ze werkte eens op een bus die met stenen bekogeld werd. Een student die ook meedeed sprak met lof over Anna. Ik heb nu voorgelezen uit Psalm 103. God bevrijdt de mensen van ziektes en ongerechtigheid. God houdt van barmhartigheid en gerechtigheid. God prefereert om de mensen nabij te zijn. Hij ontfermt zich over mensen. Hij neemt geen wraak en vergeldt niet. Wij mensen zijn stervelingen. We zijn als bloemen in het veld. We groeien en bloeien. Dan komt de wind over ons dan zijn we er niet meer. Maar de barmhartigheid en gerechtigheid van God blijven overeind. Anna besefte wast de consequenties waren van haar geloofsovertuiging. Ze toonde ook durf en gedroeg zich als een dapper vrijwilliger. Het leven was niet altijd mooi. Ze verloor haar dochter Els en haar andere dochter zonk weg in afwezigheid. Haar man overleed jong. Genoeg verdriet. Maar Anna weerstond dat. Ze gaf zich over aan haar medemensen. Ze kon met bewonderenswaardig geduld omgaan met druggebruikers ven daklozen. Ik heb haar altijd bewonderd. Anna besefte dat het leven een keerzijde heeft.
Er zijn zaken waarvan de betekenis niet is te achterhalen. Mensen wachten op de ontcijfering. In het uur van onze dood kan het licht aanbreken. Wat onverenigbaar was wordt dan verenigd. Wat buiten ons begrip viel zal begrepen worden. Het leven is niet altijd te doorgronden. Verslaving is een ingrijpend gebeuren. Het vraagt om geduld om dat te kunnen volgen. Anna hield moedig vol. Ze had hart voor de mensen. Ik heb haar meer dan dertig jaar meegemaakt.

Ze volhardde in haar uniciteit. We denken nu ook aan aar familie die achterblijft: haar zoon, haar schoondochter, haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zij zullen haar missen. Dierbare herinneringen te over. Anna wist dat ons leven door de barmhartigheid en gerechtigheid van God gedragen wordt. Onze roeping is om liefde om te zetten in daden. Ik ben dankbaar dat vrijwilligers als Anna zich hebben aangemeld. Ze koesterde liefde voor de mensen. Ze wil hem of haar begrijpen. Ik ben met velen dankbaar Anna te mogen ontmoeten. Ik dank God voor haar.

Wannseeconferentie

Wannseeconferentie

Onder voorzitterschap van Heydrich kwamen 15 nazies in een idylllische omgeving bijeen. Ze zorgden ervoor dat hun plannen niet te openhartig werden. Je kunt niet zeggen dat Wannsee besloot tot de massamoord op de joden. De moord op joden was reeds in 1941 aangevangen. Joden werden vermoord in gaswagens waarvan de uitlaatgassen de mensen dood maakten. Vooraf gingen de boykot van joodse bedrijven in 1933, de Neurenberger rassenwetten in 1935 en de pogroms in de Kristallnacht in 1938.Sinds 1937 hield Sicherheitsdienst olv Heydrich zich bezig met het beleid tav de joden. In Oostenrijk hield Eichmann zich bezig met de joden.

VRAAG : waar komt die afkeer van joden vandaan?? Hitler wilde joden ergens in de Sovjet Unie onder te brengen. Er werden ongeveer een half miljoen joden in Rusland omgebracht. Hitler wilde joden uit Midden Europa verwijderen. Heydrich zag het als zijn roeping de ENDLOSUNG van de joden voor te bereiden. Goebbels zei reeds in 1939 dat Hitler voornemens was schoon schip te maken met de joden. Hitler besloot om een oorlogsverklaring aan de VS te voorkomen met de dreiging van de uitroeiing van de joden. In 1941 werden joodse mannen in Rusland gedood,joodse mannen in Servië werden uit de weg geruimd. Ook in de Baltische staten werd jacht gemaakt op joden.

VRAAG: WAS ER EEN REM OP DE UITROEIING VAN DE JODEN?

Hitler gaf Heydrich opdracht voor een alomvattend plan om de joden te deporteren. Heydrich trol op met Himmler die op eigen wijze de joden dwars zat Heydrich werd later Reichsprotektor in Praag waar hij in 1942 vermoord werd. In 1940 wordt Eichmann verantwoordelijk voor de deportatie van de joden.Later in Jeruzalem schrijft Eichmann zijn rol toe aan Heydrich. Heydrich werd door Goring gevolmachtigd om ENDLOSUNG van de joden voor te bereiden. Heydrich vermeldt in WANNSEE dat Hitler hem autorisatie heeft gegeven. De Endlosung beoogde de dood van ongeveer 11 miljoen jodsen. Joden moesten onder erbarmelijke omstandigheden wegen aanleggen opdat zij zouden sterven Uiteindelijk wordt Polen gekozen als plaats voor de ENDLOSUNG.

Joden komen nu in concentratiekampen en sterven. Tenslotte zijn er de gaskamers. Joden worden vergast. Himmler was de grote organisator. Russische krijgsgevangenen nemen af. Ze worden vervangen door joden. Theresienstad werd de opvang voor bejaarden en zieken onder de joden. Dat moest het gebeuren in Auschwitz en Sobibor verdoezelen. Polen is de plek voor vernietiging.De SS gaat nu uit van de Totale vernietiging van de joden. Heydrich werd vermoord. Himmler ging door.

VRAAG: Wat was dat voor man Himmler? Hij is nooit berecht want hij pleegde zelfmoord.De Wannsee conferentie beoogde de oplossing van het jodenvraagstuk.

Vraag : De endlosing is een feit dat het begin werd van een hoop ellende. Wat gebeurde er in de de wereld (Europa, MO VS)

God, iets of niets? Taede Smedes

God, iets of niets? Taede Smedes

Religieuze naturalisten willen religieuze wijzen van reageren op de wereld onderzoeken en stimuleren op een volledig naturalistische basis zonder een opperwezen of een zijnsgrond. Naturalisme houdt in dat de werkelijkheid zoals we die dagelijks ervaren en zoals die door de natuurwetenschappen bestudeerd wordt de enige werkelijkheid is, dat alles wat er in die werkelijkheid gebeurt, plaats vindt via natuurlijke oorzaken en dat er geen bovennatuurlijke entiteiten zoals God nodig zijn om de natuur te verklaren. Voor Einstein en Spinoza duidden natuur en God dezelfde zaken aan. God is synoniem met de natuur. Voor Einstein is de werkelijkheid zelf een misterie.  Om te beseffen dat er achter alles wat ervaren wordt, iets is waar we met ons verstand niet bij kunnen, waarvan de schoonheid ons slechts indirect bereikt: dat is religie. Iets in ons herkent de kosmos als ons tehuis. We bestaan uit de as van de sterren. Onze oorsprong en onze evolutie zijn verbonden met ver verwijderde kosmische gebeurtenissen. Het lot van de mens en dat van de kosmos lijken met elkaar verbonden. Wij zijn de plaatselijke belichaming van een kosmos die tot zelfbewustzijn is gekomen. Denk aan Monod. We zijn een zigeunerorkestje aan de rand van het heelal. . De wereld is doof voor onze muziek. DE wereld is doof voor ons lijden. De mens is alleen in het universum waarin hij bij toeval verschijnt. Voor de post-theisten is de kenosis van belang. God verlaagt zich tot het nivo van mensen. In Christus ontledigt God zijn transcendentie. Het is onze menselijke verantwoordelijkheid om God te laten zijn door het appel van de ander die lijdt of in nood is. Want dat appel van de lijdende ander is God zelf die ons vanuit de toekomst roept.

In memoriam Jean Paul Westgeest

In memoriam Jean Paul Westgeest

Plotseling is hij er niet meer. Zijn leven voltooid?? Ik leerde hem kennen toen zijn toenmalige vriendin Seema Ouwenaal de film over mij maakte in het begin van deze eeuw. Hij leed aan een variant van MC/Dat vloerde hem. Toch was hij in staat om van zijn leven een gebeuren te maken. Hij was hoogbegaafd en zag kans van het leven iets mo0is te maken. Ik herinner mij zijn onderkomens in Crooswijk, Het Centrum van de stad en tenslotte verder weg Schoonrewoerd. Hij ondervond veel tegenslag in zijn ziekte maar krabbelde vaak weer overeind. Helaas de laatste keer mocht niet meer lukken. Een paar keer per jaar bezocht ik hem en raakte altijd geboeid door zijn wijze van filosoferen. Die man had iets te beweren. Hij raadde mij het lezen van boeken aan. Dat deed ik, gaf commentaar. Er was weerwoord. Zalig was dat in de communikatie. Ik herinner me altijd zijn mooie stralende gezicht. Hij gaf een inzicht in de wereld van Schonrewoerd. Hij had een leuk onderkomen met de noodzakelijke verzorging. We rukten altijd uit naar het enige lokale restaurant. Hij vond dat heerlijk maar kon helaas niet naar de WC (te forse rolstoel). Hij moest dan af en toe op en neer naar huis. We konden elkaar goed verstaan. Onze gesprekken bereikten een verrassende diepgang. Hij was ook gevoelig voor mijn manier van denken. Hij was een uniek mens die doordacht. Hij was ontvankelijk voor andere gedachten. We konden zelfs over God spreken. We beseften dat dit spreken aan geweldige veranderingen toe is. God die wij ontmoeten in het theater van onze ziel maakt lange geschiedenis. We waren daarover nog niet uitgedacht. De boeken van Russische schrijvers en Indonesische nodigden ons uit tot heerlijke gedachtewisselingen. Het is niet eenvoudig weer te geven wat hij schreef. Ik stond altijd versteld van zijn inzichten. Jean Paul is er niet meer. Zo jammer en verdrietig, ook voor Seema en naaste vrienden. Ik ben heel dankbaar hem te hebben mogen ontmoeten. Hij was een geschenk uit de hemel.

In Memoriam Wout

In Memoriam Wout

Lieve Gerry, kinderen,kleinkinderen en achterkleinkind, lieve familie, vrienden en kennissen

Wij zijn bij elkaar om afscheid te nemen van Wout die ons is ontvallen. Zijn leven was rijk gevuld. Ik leerde Wout kennen in het gezelschap ATOMIUUM (ontmoetigsplek van wetenschappers, theologem, filosofen et.) Geloven en weten ontmoeten elkaar in gesprek, botsing, wrijvin g, konflikt maar ook begrip voor elkaar.. De mens blijkt the mind of the universe. Wout en ik waren afkomstig uit totaal verschillende werelden. Maar we konden elkaar verstaan. Bij de kerkdiensten voor Chinezen waar Gerry trouw kwam dook Wout ook op. Wout en ik rekenden ons tot de randgelovigen. Het is allemaal niet vanzelfsprekend. Er moet diep worden nagedacht. Ik heb een fragment uit Prediker voorgelezen. Hij heeft altijd een goed woord voor twijfelaars, sceptici en mensen die blijven doorvragen. Wees zuinig met woorden. God is in de hemel en jij mens op aarde. Dat is kritiek op het gebed Wout en ik leerden God niet langer metaphysisch te verstaan. Er is geen sprake van boven natuurlijk ingrijpen van God. Wij mensen zijn op aarde Onze werkelijkheid is een eenheid in die zin dat alle dingen uit de zelfde bouwstenen bestaan. Ik moet God verliezen die van buitenaf ingrijpt. God maakt deel uit van onze werkelijkheid. God is de dragende grond van mijn bestaan. Zoals de stilte een sonate mogelijk maakt en het witte papier een tekening draagt zo denken wij over God als grond van ons bestaan. Je zou kunnen zeggen dat God de ander is het tegenover die ons uitnodigt tot de wenselijke werkelijkheid./ God betekent dat er spanning is tussen wat werkelijk is en wat wenselijk is. In het theater van onze geest ontmoeten wij God God is principe van contrast/In het leven van Wout was altijd beweging. Hij werd ook geprikkeld door de veranderingen. We ontwikkelen spiritualiteit. De mens is een mogelijkheid van materie die kan denken, fantaseren, plannen maar ook zingen en bidden. Prediker roept op tot bescheidenheid. Laten uw woorden weinige zijn. Wout heeft zijn leven geïnvesteerd in Shell. Daarna heeft hij de kostbare tijd van zijn leven gegeven aan talloze initiatieven.We zijn Wout dankbaar voor alles wat hij ons gegeven heeft. We zullen hem nu missen. Tot hoge leeftijd heeft hij getracht zijn beloften waar te maken. Wout hield niet van lege beloften maar had ontzag voor de Onbenoembare die wij ontmoeten in onze geest. Wout bereidde zich altijd goed voor. Hij was een trouw en toegewijd lid van de gezelschappen waarvan hij deel uitmaakte. Volgens Prediker is er een tijd om te baren, er is een tijd om te sterven. Het leven is eindig. Aan Wout is een rijk leven gegund geweest. Het doet pijn dat hij er niet meer is. Bonhoefffer leerde ons dat wij God en de wereld in ons dragen. Het leven daagt uit. Afgelopen januari verbleef ik op Vuurland. Ik verbleef in de buurt van het Beaglerkanaal waar Darwin zijn wijsheid opstak. Ik keek naar een klein vogeltje: bruin, geel en oranje. Een uniek geschenk in de zonovergoten natuur. Je bent als mens dankbaar voor zon geschenk. Prediker roept op onder de zon te genieten van het leven. Wout genoot ook van zijn vrouw en kinderen. In het sterven keert zich onze geest tot God De sterveling zo leert ons de psalm: zijn dagen zijn als het gras,als een bloem, zo bloeit hij, wanneer de wind daarover gaat is zij niet meer. Maar de barmhartigheid van God zal er zijn van eeuwigheid tot eeuwigheid.

In memoriam Ari Vaandrager

In memoriam Ari Vaandrager

Rotterdam,12 mei 2017

Lieve familie,

Van harte gecondoleerd met het overlijden van uw vader en opa. Inderdaad was hij onvergetelijk. We leerden elkaar de afgelopen 15 jaar kennen. Arie schreef een boek over mij dat hij met liefde en toewijding schreef. Onvergetelijk. Jaarlijks bezochten we elkaar en wisselden van gedachten. Hij was een erudiete en meelevende man. Hij was altijd druk bezig met studie van en over mensen. Het laatste jaar sloeg enige verwarring toe maar tijdens ons laatste gesprek vorig jaar kreeg hij de boodschap nog altijd over. Het is een voorrecht geweest Arie te hebben leren kennen. Hij was altijd blij met de kinderen en kleinkinderen. Hij kon zo invoelend vertellen. Hij was echt geïnteresseerd in je. Met vreugde ging ik op bezoek bij hem. Jammer dat dit nu voorbij is. Arie heeft geweldig zijn best gedaan mij te begrijpen. Ik had met hem buitengewoon inhoudelijke gesprekken. De woorden van Schweitzer zijn terecht gekozen. Voor u is het jammer van hem te scheiden. Maar ik besef dat u ook warme herinneringen hebt. Ik wens u sterkte toe. Ik probeer dinsdag in de Kloosterkerk te komen maar het kan zijn dat mijn gezondheid tekort schiet.

Met hartelijke groet,

Hans Visser Boompjes 582 3011 XZ Rotterdam

In memoriam Rob Moralis

In memoriam Rob Moralis

Vele jaren geleden leerden we elkaar kennen. Ik kwam veel bij jullie aan huis. Jullie kinderen Natasja en Soraya bewonderde ik. Zij bleven trouw op de achtetrgrond in moeilijke tijden voor Rob en Lia. De tijden zij gelukkig veranderd. Ik kreeg van Rob een kruis dat ik aan gebracht heb tegen mijn boekenkast. Een blijvende en tastbare herinnering. Het kruis van Jezus. Hij heeft ons leven gedragen en was present waar we het leven zo moeilijk vonden. Jezus is altijd solidair met ons. Hij die kwam voor gesjoichte mensen. Hij zocht de zwakken en armen op. Hij droeg onze ziekten. Hij vergaf ons de zonden. Aan het kruis bleek dat hij zich door God verlaten vond. Hij bedacht het lot van de medegekruizigde. Hij gaf zich over aan God. Het werd donker maar het kruis werd een lichtend begin van zijn verrijzenis. Niets kan ons meer scheiden van Gods liefde zelfs de dood niet. Het geloof in Jezus heeft jullie allemaal bevrijd. De afgelopen maanden hebben we bij elk bezoek gebeden. Dat gaf ons gevoel van verlossing en bevrijding. Fijn dat we hier samen mogen zijn met de naaste familie, de kinderen, de kleinkinderen en Lia. Julie hebben allemaal in moeilijke tijden je best gedaan. Jullie hebben elkaar vastgehouden. Rob is nog onlangs hier gedoopt. Dat is de bevestiging van de verbondenheid met Jezus. In de dieptepunten van ons leven heeft God ons niet vergeten. Ik herinner me nog de gesprekken van de jaren tachtig. Onvergetelijk. Nu zijn we samen om afscheid te nemen van Rob om hem toe te vertrouwen aan Jezus. Hij is met ons door alle tijden heen. De rouwkaart getuigt van vrede die over ons gekomen is. Rob heeft daarin mogen delen.Ik wens jullie allemaal die vrede toe.

Ik was in de kerk van Victory Outreach. De Voorganger Jerry bood nog zijn excuses aan voor het conflict tussen zijn kerk en de Pauluskerk in de jaren negentig. Het was goed een gemeenschappelijke cliënt samen te gedenken.

Vuurland

Vuurland

TIERRA DEL FUEGO

Het was een historisch moment. Twintig jaar geleden stelde ik een lijstje van gebieden op die ik wilde bezoeken. Het moment was daar:een bezoek aan VUURLAND.De lijst is nu voltooid. Vuurland trok mijn aandacht als scholier. De ontdekkingstreizen in de wereld. Ontdekkers vonden de Straat van Magelhaen die de doortocht bood van de Atlantische oceaan naar de Grote Oceaan.Vuurland is het meest zuidelijke eiland ten zuiden van Zuid Amerika en wordt gedeeld door Chili en Argentinië. De ontdekkingsreizigers namen grote vuren waar die werden aangestoken door de Indianen op Vuurland. De Indianen waren de oorspronkelijke bewoners van Vuurland.Hun kontakten met de kolonisten liepen uit op gewelddadigheden en het oplopen van ziekten. Zendelingen deden wel hun best om de Indianen te verstaan. Maar het mocht niet baten. In de afgelopen eeuw zijn de laatste Indianen gestorven.Vuurland raakte ook bekend om Kaap den Hoorn.Genoemd naar de Noord Hollandse stad HOORN. Jacob Lemaire en Willem Schouten ontdekten de Kaap vier eeuwen geleden. Tijd en ligging maakten het mij niet mogelijk de Kaap te mogen aanschouwen.Het was uiteraard een monster vreis.Ik had het voornemen om op eigen kracht de klus te klaren.Maar dat werd een misrekening.Op weg naar de gate op Schiphol kwam ik op een roltrap ten val. Mijn gezicht was getroffen. Overal bloederige wondjes. Afgevoerd naar de Eerste Hulp waar ik voortreffelijk geholpen werd. Verband en pleisters versierden mijn gezicht. Het personeel zorgde ervoor dat ik op tijd in het vliegtuig arriveerde. Door de val was de stabiliteit in het lopen afgenomen. Gedurende de verdere reis zou ik afhankelijk worden van rolstoelen en busjes. Sommige luchthavens zijn zo groot dat je je verdwaald voelt in een labyrith  (Heathrow en Atlanta). De reis bracht me eerst in Charlotte(VS) waar mijn jongste zoon mij opwachtte en bracht naar zijn onderkomen in Boone (North Carolina). Bij hem thuis hebben we eerst een paar dagen gelogeerd. We konden ons verdiepen in de lotgevallen van de kleinkinderen Magdalena en Henry. Mijn schoondochter heeft een baan aan de Universiteit van Boone terwijl Theodoor mijn zoon nog steeds aktief is voor de Clinton foundation die zich bezighoudt met malariabestrijding in Afrika en Azië. Hij woont heel mooi aan de voet van de bergen. Een leuk huis met mooi terras. Om het huis is de tuin. Ontroerend is de beek uit de bergen die door de tuin gaat. Heerlijk. Mijn zoon had de reis voor mij grondig voorbereid en begeleidde mij gedurende de reis. We vertrokken eerst naar Atlanta. Door sneeuw was het vliegverkeer ontregeld. We liepen dus vertragingen op. Maar het lukte toch nog in de nacht naar Buenos Aires te vliegen. Een verrassing die Theo in petto had was dat we de lange reis van Noord Amerika naar Zuid Amerika per businness class maakten. Je kunt je stoel tot bed maken en een deel van de nacht slapen. Theo maakt zoveel vliegreizen dat hij af en toe business class krijgt. Hij liet mij daarvan profiteren. We moesten in Buenos Aires overnachten. In het stadsgedeelte Palermo was een hotel gereserveerd. In de zomeravond aten wij op het straatterras. We genoten van het vlees. We sliepen goed en de volgende ochtend konden we onze reis voortzetten. Nu was het niet mogelijk om gebruik te maken van de rolstoel. We werden per speciale bus vervoerd die ons via de geopende vliegtuigdeuren dropte in het vliegtuig. De slotfase begon. De vliegtocht naar Unushaja, de hoofdstad van Vuurland. Unushaja is een leuke stad. De huizen vertonen een diversiteit aan kleuren. Het ligt aan het Beaglekanaal. Prachtige uitzichten, schone bergen en een veelheid aan oerbossen. Het klimaat is grillig. In januari is het zomer op Vuurland. Gemiddeld 12-14 graden boven nul. De zon kan uitbundig schijnen, plotseling is er regen, dan stormt het flink. De eerste avond hebben we krab gegeten. Met een speciale tang leer je de vis ontleden. In het restaurant heerste een amicale sfeer. Uiteraard drinken we Kaap den Hoorn bier. We slapen goed. De volgende ochtend vertrekken we naar Tolhuis, dat meer in het centrum van Vuurland gelegen is. We logeren in hotel Kaiken. Een fantastisch gelegen hotel aan het meer Lago Fagurano. Dat is een meer dat zich over meer dan 100 km uitstrekt tot het Chileense gedeelte van Vuurland. Het is storm die een heftige golfslag veroorzaakt. Plotseling schijnt de zon en kun je op je terrasje genieten. Het is eenzaam en verlaten. Geen enkele boot in het meer. Je wordt teruggeworpen in de oertijd. We ontmoeten nog een man die het leven bestudeert van sommige dieren die elders in de wereld niet bestand zijn tegen het veranderende klimaat. De ontdekkingsreizigers zochten vroeger naar Zuidland. Dat was niet Australië dat aan de andere kant van de Stille Oceaan ligt. Ten zuiden van Vuurland begon het continent van Antarctica. Ik bewonder een klein vogeltje dat de kleuren bruin, geel en oranje heeft. Een uniek vogeltje dat mij geschonken wordt. Ik geniet ervan. Ook de zon is verrukkelijk. De zon die we kennen uit Indonesië, uit Brielle en Rotterdam maar nu ook in Vuurland. We begroeten de zon, die ons nergens in de steek laat. Ik spreek soms met de zon. Ik kan me goed voorstellen dat de zon vroeger aanbeden werd. Maar de zon is schepsel. We raken in gesprek met elkaar ten overstaan van de unieke schepper van dit heelal. We bezoeken Tolhuis, een stadje sedert 1972. Het hotel kent geen kaas en eieren bij het ontbijt. We kopen broodjes en kaas. Op een grasveld aan het meer lunchen we met brood, kaas en melk. Gelukzalig. In Tolhuis komen we ook nog terecht bij een kunstzaakje gerund door enkele meisjes. We doen ons te goed aan fraaie kunstwerkjes. We komen ook nog terecht in een kolossale supermarkt. Echt een sensatie op Vuurland. We toeren rond op de wegen rondom Tolhuis. Veel verlatenheid. De Canadezen hebben eens de bever ingevoerd op Vuurland. Noodlottig voor de natuur. We keren terug naar Unushaja.We bezoeken een natuurpark. Schitterende oerbossen, Mooie uitzichten.Hier en daar mag je kamperen. Soms herinneringen aan rivieren in Indonesië. Roofvogels die zich hoog in de bomen verschalken. Mooie meertjes met zwanen. Uitzicht op het Beaglekanaal waar Darwin Vuurland aandeed. We maken nog een toer met een kleine boot. Heerlijk op zee op weg naar eilandjes waar allerlei mooie vogels huizen, allerlei pinguinachtige beesten, aalscholvers etc. Het is eerst mooi weer. Later steekt een forse wind op. Indrukwekkend is het eiland met zeeleeuwen. Ze kunnen grommen en waken over hun jongen. We ontmoeten nog de Europa, een zeilschip dat op Antarctica vaart. Niet te vergeten valt het theehuis waar je lekkere dingen kunt verorberen. We drinken Tangothee. Maar je kunt ook Amalia, Alexia en Ariane thee bestellen. Vuurland trekt toeristen uit Argentinie. Ons slotdiner bestaat uit stukken geroosterd vlees. Ik verkies de salades met een beetje vlees. We overnachten in een fraai hotel in de bergen met een prachtig uitzicht. Oernatuur. Fascinerend dat Vuurland dat we weer moeten verlaten. We vertrekken weer naar Buenos Aires.Vandaar begint de lange vlucht naar Atlanta. We genieten weer van business class. Vanuit Atlanta vliegen we weer naar Charlotte. Een busje brengt ons naar Boone. Hier rusten we een paar dagen uit. Ik sta versteld van het werk dat mijn zoon en vrouw Rebecca verzetten. Toch veel aandacht voor de kinders. Ze gaan kritisch met het milieu om. Groenten kunnen rechtstreeks van de boer betrokken worden. We eten spinazieblaadjes die niet gekookt worden. Er wordt gezond gegeten. Op de laatste dag dat dat Obama nog regeert vertrek ik weer naar Nederland. Rebecca gaat deel nemen aan de mars van vrouwen tegen Trump in Washington. Theodoor dank ik voor alle begeleiding tijdens de reis. Hij had een mooi aandeel in de reis over Vuurland. De laatste dagen geniet ik op zijn terras van de zon. De zon begeleidt ons leven. Warmte en licht omringen ons. We keerden behouden terug. Het Vuurland gebeuren is reden tot dankbaarheid. Zo’n woest eiland, zo ver weg, aan de uiteinden der aarde. Bomen, vogels, bergen, luchten, wateren. Het was heerlijk.

In Memoriam Jan Onderwater

In Memoriam Jan Onderwater

Op zondag 20 november is mijn geliefde en trouwe buurman overleden: Jan Onderwater. Hij bereikte de leeftijd van 92 jaar. Een uur voor zijn overlijden bezocht ik hem voor het laatst. Hij was niet meer bij bewustzijn. Ik dacht elk ogenblik dat hij overleed. Dat deed hij ook een uur na mij vertrek. Ik ben Jan veel dank verschuldigd. Hij zorgde voor mijn huidige woning zodat ik in 2004 van nr 557 kon verhuizen naar 582. Hij was altijd zeer behulpzaam. Zijn vrouw Kitty die in 2004 overleed heb ik ook nog gekend. Jan overleefde zijn vrouw 12 jaar. Het leven zonder Kitty viel niet mee. Toch in zijn sterke jaren probeerde Jan de realiteit te aanvaarden. Hij was vaak levensmoe maar niet uitgesproken depressief. Jan onderhield contacten en ging in de eerste jaren nog op reis naar familie en kennissen. We gingen weleens samen eten bij LOOS. Dat vond hij prachtig. Ik bezocht Jan regelmatig. Het hoogtepunt was na 17.0 uur in de middag. Jan dronk een paar borreltje met cola. Mij trakteerde hij op advocaat met slagroom. Jan kon genieten van zijn CD’s. Hij knapte op en was vaak in goede stemming. Hij vertelde over het wel en wee van de dag en week. Hij was uiterst dankbaar met de telefonades van Coby en Henk en zijn contacten met Bernhard Slinkert en Paula die elke woensdag zijn huis opknapte. Jan zou zich nooit bedrinken. Hij vond de muziek en het bezoek heerlijk. Jan stond bloed serieus in het leven. Hij kon zwaar tillen aan besluiten die hij had genomen. Hij was zelfkritisch en wilde zich nooit goedpraten. Zijn kamer was fraai versierd met herinneringen aan Kitty, fraaie schilderijen die ons herinnerden aan van Gogh. Jan deed zijn boodschappen, trok de stad in en legde bezoeken af. De laatste jaren werd dat minder. De levensmoeheid nam toe. Je kon Jan niet meer verleiden tot een etentje. Hij was altijd nog attent. De keren die ik zelf in het ziekenhuis doorbracht regelde Jan allerlei zaken. Jan werd meer en meer moe van het leven. In de loop van dit jaar besloot hij om niet meer het huis te verlaten. Hij werd afhankelijker van hulp. Toch volhardde hij in de gezellige momenten om vijf uur in de middag. Het was goed met elkaar van gedachten te wisselen.  Jan bleef tot het laatst de advocaat serveren. Jan nam het leven serieus. Hij rechtvaardigde zich nooit. Hij was zich bewust van tekorten. Op de kaart staat Vrede zij met hem. Psalm 85 leert ons dat barmhartigheid en trouw elkaar ontmoeten, gerechtigheid en vrede kussen elkaar. Zo heb ik dat bij Jan ervaren:hij zag met zorg om naar mensen, hij was trouw, hij had gevoel voor rechtvaardigheid. Zo daalde vrede op hem neer. Ik ben Jan dankbaar voor alles wat hij deed voor mij. Ik bewaar hem in dierbare herinnering. Jan was een liefhebber van muziek. Daar kon hij van genieten. Hij schiep ook gezelligheid. Hij bewaarde zijn humor en wilde zich nooit opdringen. Buren zullen hem in dankbaarheid herinneren. Jan is er niet meer. We leven mee met zijn naaste familie en vrienden. We koesteren de herinnering aan hem. Ik hoop dat de vrede die Jan ten deel viel er ook mag zijn voor u allen.

Kausar Siddiqie

Kausar Siddiqie

Ruim 25 jaar geleden kwam ik in aanraking met Kausar (een Pakistaan). Kausar werkte als hulpkoster in de Pauluskerk. Hij bleef maar illegaal. Zijn hele familie (ouders, broers) mocht hier blijven. Maar hij niet. Het hoofd van de toenmalige vreemdelingendienst drong bij de IND vergeefs aan op een verblijfstitel. Onbegrijpelijk. Ik bedacht een list.Ik verzocht mijn medewerker Henk om Kausar naar Spanje te brengen. Henk kende uit zijn verleden als handelaar de onbewaakte grensovergangen. Het lukte. Kausar verkreeg in Spanje een verblijfstitel. Hij slaagde erin een blijvende werkkring te vinden. Dat voltrok zich in 1991. Na 25 jaar zocht hij mij op. De ontmoeting was ontroerend. We hadden elkaar zolang niet gezien. Hij was nog altijd die aardige Pakistaan van weleer. Hij vertelde van zijn leven in Spanje. Hij was niet getroffen door de krisis. Hij genoot nog altijd van zijn vaste werkkring. We haalden herinneringen op aan vroeger. Bij zijn vertrek had ik hem 1000 gulden gegeven om te kunnen starten in Spanje. Na 25 jaar gaf hij mij het geld terug. Ik wist niet wat ik meemaakte. Heel ontroerend. Hij had inmiddels een zoon uit een huwelijk met en Marokkaanse vrouw. Helaas strandde hun huwelijk. De zoon bleef bij de vader achter. Kausar was altijd een rustige, evenwichtige man die zich verantwoordelijk voelde voor zijn werk en leven. Hij was mij zeer dierbaar. Hij was in die tijd samen met Pal uit India. Na zwerftochten door Europa kwam hij in Nederland. Pal was ook hulpkoster. Hij had niet alleen ogen van voren maar ook van achteren. Uitermate scherp oplettend kon hij zijn. Menige junk die diefstal pleegde betrapte hij. Ook hij kreeg geen verblijfsvergunning. Met een som geld wist hij terug te keren naar Calcutta, waar hij een company opende die hij naar mij vernoemde. Ik denk dat Pal niet meer leeft. Maar Kausar is er nog. Inmiddels 60 jaar. Hij is moslim en hoopt op Allah. Daar spraken we uitvoerig over. Heel ontroerend vond ik het moment dat ik het existentiële gevoel had dat mijn joods-christelijke God gelijk is aan de Allah van Kausar. Dat schept een diepe geloofsverbondenheid. Ik heb dat meer meegemaakt met moslims als je voelt dat de barmhartige Allah moslims, joden en christenen met elkaar verbindt. Ik was ontzettend blij na zovele jaren Kausar te mogen ontmoeten. Zulke ontroerende evenementen maak je weinig mee. Ik weet nu waar hij woont. Het contact gaat niet verloren

Yuri van Gelder

Yuri van Gelder

Er zijn mensen die moeilijk verder kunnen zonder drugs en alkohol. In sommige beroepen wordt dat geaccepteerd zoals bij schrijvers en dichters. Bij topsporters wordt het moeilijker.Hun prestaties kunnen er door beinvloed worden wat de wedijver met kollegas niet ten goede komt. Yuri moest leren zonder cocaine te sporten.Dat valt sommige sporters tegen.Yuri is hierom niet de sterkste, Maar hij is een goed sportbeoefenaar. Zo’n man verdient bescherming en begeleiding. Dat hij nu zijn carriere verwoest ziet door de beslissing van zijn superieuren is tragisch.Hij gebruikte geen alkohol om zijn prestatie te verhogen. Hij vierde prive feest en dronk teveel.Dat zal niet volgens de regels zijn maar moet herleid worden tot zijn zwakheid.Hij kan vermaand worden en door zijn kollegas tot de orde geroepen. Maar het kan geen reden zijn hem weg te sturen.Je moet over dit soort zaken individueel beslissen .. Je moet deze mens niet een overwinning misgunnen. Drank en sport.Alles op zijn tijd.Men wist wie Yuri was en is.Op dit gebied is hij niet de sterkste.Dat vraagt om grondige begeleiding. Men laat zich door Heineken sponsoren.Bier en drank worden dus niet uitgebannen.In geval van dronkenschap had men hem onder handen kunnen nemen. Maar wegsturen gaat te ver. Ik heb veel opgetrokken met mensen die moelijk zonderr drugs en alkohol konden leven. Zij konden toch goed presteren en moesten wel tot de orde worden geroepen. Maar mensen als Yuri die op zijn terrein uitblinken moeten beschermd worden.  Ze moeten niet kapot worden gemaakt.

In memoriam Saskia Marienus

In memoriam Saskia Marienus

Toch nog onverwacht werd Saskia door haar depressie geveld. Ik leerde haar 35 jaar geleden kennen toen zij vrijwilligster van het eethuis in de Pauluskerk werd. De druggebruikende bezoekers moesten nog wennen aan het verschijnsel vrijwilliger. Ze deed haar werk met trouw, enthousiasme, voortvarendheid. Ze leefde mee met de mensen en volbracht het werk met overgave. Nooit meer liet ze het werk los.Vele decennia lang stortte zij zich in het soms slopende werk met druggebruikers.Ze kwam altijd voor haar mening uit en hielde deze niet onder stoelen en banken.Je kon op haar aan. Haar inzet en enthousiasme staken anderen aan. Ze maakte zich geliefd. Prive ging het haar niet altijd voor de wind.Ze werd eens belaagd door een verkeerde geliefde.Met de koster rukte ik uit naar Hoogvliet om in het struikgewas rond haar huis de belager te kunnen inrekenen.Saskia ondersteunde altijd ons afwijkend drugbeleid. Er moest veel strijd geleverd worden. Op Saskia kon je rekenen.Zonder mensen als zij hadden we het niet gered. Ze had ook een plezierige werkkring die ze helaas in de krisisjaren van het afgelopen decennium verloor. Ze werd ook getroffen door een depressie.Deze kwam ze teboven. Maar helaas keerde deze terug.Heel verdrietig. Haar moeder, haar naaste familie en zovele vrienden(vriendinnen) moest ze achter laten. Ontzettend jammer. Wat kwaliteit betreft behoorde ze tot de topvrijwilligers. Mensen als zij hadden we nooit willen missen. Ze behoorde tot de krachten van het eerste uur.Het eethuis van de jaren tachtig,de perron 0 tijd en de vrijlligerstijd in de Pauluskerk doorstond zij met verve.Ze maakte van haar mening geen moordkuil. Ieder wist wat hij of zij aan Saskia had. Ze schiep geen onduidelijkheid. Helaas is zij ons ontvallen. We bewaren haar in onze dierbare herinnering. We denken aan allen die zij nu achter laat vooral haar moeder. We danken voor alles wat zij ons heeft geschonken: haar humor, haar enthousiasme, haar doorzettingsvermogen.

In memoriam Ma van Burik

In memoriam Ma van Burik

Dezer dagen overleed op 94 jarige leeftijd Ma van Burik. Op haar uitdrukkelijk verzoek zal er geen uitvaart plaats vinden. Zij speelde een belangrijke rol in het eethuis van de voormalige Pauluskerk. Bovendien ondersteunde zij jaren de kosterij en was nog heel lang vrijwilligster bij de NAS.
In de jaren tachtig runde zij het eethuis in de kelder van de kerk. Zij deed dat met grote liefde voor de bezoekers en met forse inzet. Haar naam raakte onuitroeibaar. Met de soms lastige druggebruikers wist zij wijs en met veel humor om te gaan. Ze was erg trouw. Je kon op haar rekenen. Ze wist de orde te handhaven. Ze had talent voor dit werk. Zij kon goed opschieten met pater Koos Koek die in die jaren ook zijn tijd gaf aan het eethuis. .
Zij maakte ook verdrietige momenten mee. Haar man overleed, Koos Koek overleed onverwacht en haar dochter Laura kwam te overlijden. Dat greep haar aan. Met een zekere regelmaat kwam ik bij haar langs. We haalden herinneringen op. De ouderdom sloeg ook toe. Psychisch en fysiek ging ze achteruit totdat ze in een verzorgingshuis in Berkel werd opgenomen. Ook de familieverhoudingen raakten gecompliceerd. Ze was niet meer in staat daarin te sturen. We blijven Ma van Burik herinneren als een hardwerkende, rouwe, meelevende vrouw die zeer attent was. Sommige bezoekers kwamen te overlijden. Anderen konden haar zich goed herinneren. Haar optreden en beleid dwongen respect af. Zij bevorderde de verdraagzaamheid. Ook herinner ik me de manier waarop zij de relatie met allochtone buren verbeterde. Haar plek in het eethuis was een gouden greep..
We zullen haar niet snel vergeten. We leven met de familie mee. We kunnen haar geen laatste eer bewijzen maar in de eeuwigheid zal ze een warme bloemenhulde ontvangen.

Korte verhalen

Korte verhalen

Nederland Leest geeft dit jaar korte verhalen uit verzameld door A.L.Snijders

Het is minder aantrekkelijk.Geef mij maar een roman. Maar goed we zullen ons storten in deze brei van verhalen. Weary % Worn van Christiaan Weits Het meisje achter de speelautomaat is 16 en gothic. Ze draagt een helksenjurk en haar lippen heeft ze donkerpaars geverfd. Er ontwikkelt zich een discussie over de vraag op wat voor vrouwen je kunt vallen. De groep begeeft zich naar een disco waar de mensen dronken zijn en op tafels dansen. Een meisje merkt op dat mensen leuker zijn als ze nuchter zijn.

In Melk,mas de la griffe van 1942 door Matthijs Deen bestond het leven uit zijn woede,zijn vrouw, zijn ezel en de markt tot de oorlog kwam. Op de marktdag vertrok hij naar het dal. De ezel beladen met kaas, worst en kastanjes In de avond brengt de ezel hem terug. Zijn vrouw legt hem op bed en zoekt naar geld dat over is. Een neef brengt vluchtelingen. De vrouw trakteerde de soldaten op warme melk met rum.De vluchtelingen konden zich uit de voeten maken.De boer blikt naar de slapende soldaten.

Het lelijkste schilderij ter wereld door Joubert Pignon. Ik ga naar een verjaardag om iets te eten. Boven de bank hangt het lelijkste schilderij. De vrouw des huizes prijst het schilderij dat door een vriendin is gemaakt. De vrouw maakt een einde aan het feestje.Iedereen wordt weggejaagd. Als ik het huis verlaat zie ik dat het schilderij onderste boven is teruggehangen.

Opium en het einde van de winter van Johny van Doorn. Samen met de vrouw op een matras liggend waande ik me in een oase. Ik werd zo geil als een aap. Mijn vitale organen leken onder stroom te staan. De vrouw lag tegen mij aangedrukt. Na de genoten liefde rookten we het klassieke sigaretje. Ik loop de stad in. Er is brand. CA staat in de fik.Geen slachtoffers. Een donkere schoonheid lacht naar mij. Ze sloeg haar panterjas open en ik ontwaarde een naakt lichaam. Iemand nodigde me uit een slok te drinken.

Tocht van Leen Raats. Ik wil tocht voelen.Het raam staat open.Het vriest. Ik ben getrouwd met Sven en moeder van Jade. Er STAAT EEN REISTAS KLAAR MET KLEDING EN 253 EURO. Die tas staat er al drie jaar. OP het tafeltje staat fruit.Ik eet nooit fruit.

Nieuwe Paus van Bernard Christiansen. Ik zocht een nieuwe paus. Hij moet piekharen hebben als mij favoriete tante,een stem als van mij n geit en hij moet incontinent en aanhankelijk zijn als mijn kas. Hij moet wonderen doen. Hij moet een jurk dragen. Hij moet een boek bij zich dragen. Hij zal zingen. DE nieuwe paus zal nooit alleen zijn, hij heeft altijd kardinaaltjes om zich heen. Hij draagt rode schoentjes en laat zich knuffelen.

Het dal der plichten van Nescio. Ik zit op de berg en kijk naar het dal der plichten. Dat is dor en zonder bloemen en bomen. Er lopen wanstaltige mensen rond. Zij sterven. Nu sta ik in het dal. Op en pleintje van zwarte sintels. Ik jank als een hond in de nacht.

Het meisje van de garderobe door Rob van Essen. We gaven onze jassen af. Een nummertje kregen we niet. Het meisjes onthield alles uit haar hoofd. Het meisje werd onwel en moest naar het ziekenhuis.De klanten gingen nu vechten om hun jassen. .Het meisje keerde terug en was nu minder alert. Soms zei ze tegen een gast: eigenlijk is deze jas niet van u.

In memoriam Ludo Knel

In memoriam Ludo Knel

Helaas kan ik bij de begrafenis van Ludo niet aanwezig zijn, omdat ik een filosofiecursus in Frankrijk moet bijwonen.
Het spijt me zeer.
Ludo was een innemend persoon die ik in voormalig Pauluskerk circuit leerde kennen.
Zijn leven werd overhoop gehaald door de dood van zijn zoon bij het vliegtuigongeluk in Suriname in 1988. Deze slag kwam hij nauwelijks te boven.
Ik leerde Ludo kennen in de wereld van de drugs. Samen met Teus ontmoette ik hem vaak als hij met de auto kwam.
Ludo bleef dezelfde: sociaal, belangstellend, humoristisch, behendig reagerend.
Het leven was niet gemakkelijk.
Hij werd ziek en belandde in de Provenier, waar hij over een eigen woning beschikte.
Vele malen bezocht ik hem.
Hij hield zich bezig met muziek, soms speelde hij voor mij gitaar, ik genoot daarvan.
We voerden ook theologische gesprekken.
Soms kwam de maatschappelijk werkster op bezoek, in wie Ludo veel vertrouwen genoot.
De afgelopen jaren bezocht hij Suriname. Helaas de laatste keer kwam hij ziek terug.
Het leven werd ingewikkelder. Totdat hij in Antonius terecht kwam.
Enige maanden geleden bezochten Teus en ik hem nog.
Ludo was als vanouds, vol humor wijdde hij ons in het leven van de afdeling Martha.
Ludo kon over de naaste familie met smaak spreken.
Er was meer orde in zijn leven gekomen.
Over de spoorwegen kon hij met vreugde vertellen, hier werkte hij een deel van zijn leven. In de wereld van de drugs hoorde hij eigenlijk niet thuis.
Hij was te correct, te aardig, te sociaal. Buissiness was niet zijn houvast.
“Jezus ontmoet een tollenaar, hij roept hem om Jezus te volgen. De tollenaar richtte een groot feestmaal aan waar meerdere tollenaars verschenen.
De geestelijkheid spreekt er schande van. Waarom eet u met tollenaars en zondaars. Jezus zei: gezonde mensen hebben geen dokter nodig maar wie ziek zijn wel. Ik ben gekomen om zondaren aan te sporen een nieuw leven te beginnen”.
Ludo wist dat zijn leven gered was, hij deed zijn best om op zijn wijze gelovig te zijn.
Ludo is niet meer, jammer, we zullen hem missen.
In gedachte zijn we bij zijn naaste familieleden. Hij kon met vreugde vertellen over zijn kinderen. Hij maakte van het leven een theater.
Hij speelde zijn rol met verve.
We hebben genoten van Ludo en houden hem in dierbare herinnering.

Hans Visser

Ter nagedachtenis aan Petra

Ter nagedachtenis aan Petra

Petra herinnert mij aan Rahab. Ze was hoer en bracht twee spionnen van Israel in veiligheid.  Ze verborg de mannen onder vlastengels op haar dak en liet ze aan een scharlaken koord langs de muur van de stad naar beneden zakken. Bij de verovering van Jericho wordt zij tezamen met haar familie behouden. Ze wordt opgenomen in Israel en verschijnt later in het geboorteregister van Jezus. Paulus stelt haar ten voorbeeld. God nam Rahab in bescherming omdat zij de spionnen met vrede had opgenomen. Petra heeft een bewogen,enerverend leven gehad.Ik vroeg haar vorige week: wat moet ik zeggen als het zover is. Het antwoord was resoluut: mijn dochter. Denk eraan, niet vergeten. Petra doet mij terugdenken aan het oerbegin van de NAS toen Nico Adriaans en ik begin jaren tachtig de Stichter SEKOVER oprichtten, die later na de dood van Nico in 1995 omgezet werd in de Nico Adriaansstichting. Nico vond dat we ruimte moesten bieden aan de hoeren. Met advocaat Bakker Smit voerde hij een proces tegen de staat. Ik moest als getuige optreden. De rechter kon mij moeilijk verdragen. Maar uiteindelijk wonnen we het proces. We werden meteen getroffen door de moord op een van hen: Coby. Het is goed in herinnering te houden dat onzes stichting niet primair bedoeld was om af te kicken of een ideale burger te worden. Het ging primair om onderdak,vrijplaatsen,ontmoeting,aanbod van activiteiten. De klant is koning.Petra hoorde daar juist bij. Zelf uitmaken wat je leuk,boeiend,interessant vindt.Petra ging niet afkicken.Niet aan ons is om alsnog uit te maken of dat goed of slecht is.Moralisering ligt altijd op de loer.Petra wilde haar leven zelf inrichten.Ze vroeg aan de NAS om haar bij te staan.Kapster worden, toneel spelen. Coke hoorde bij het leven.Stom dat wij dat verboden hebben De Stichting SEKOVER (later de NAS) pleitte voor medische verstrekking van drugs,acceptatie van het gebruik,klantgerichte begeleiding van mensen. Petra volhardde in haar levenswijze.Natuurlijk was ze soms eigenwijs,eigenzinnig.Ze zocht haar eigen levenswijze.Met genoegen denk ik als sinterklaas terug aan haar activiteiten als zwarte piet. Natuurlijk hadden we Petra een langer leven gegund. Maar sommige mensen kiezen voor een levensstijl die het leven bekort.Laten we niet aan de kant staan en aan ons moralisme toegeven. Lieve familieleden,lieve dochter ik hoop dat jullie de dierbare herinneringen aan Petra zullen koesteren.Vergeef haar de tekorten.Petra is zich trouw gebleven.Ze heeft gepoogd iets van haar leven te maken. Voor de bezoekers zijn er de eigen herinneringen aan Petra.Voor vrijwilligers,beroepskrachten van alle soort is het een moeilijke dag Hebben we nu gefaald?Vergeet echter nooit:de klant is koning. Aan hem of haar de voorrang.Respect blijven hebben voor mensen ook als ze niet jouw advies opvolgen. Nico Adriaans ging dood aan aids. Een m oeilijk sterbed maar toch.Ik kwam een keer binnen,hij was enthousiast,de cactus bloeit. Dat was een hoopvol teken in de duisternis.

Hemelvaart

Hemelvaart

Het is vandaag Hemelvaartsdag. Wat valt er te vieren?? Het gaat om het afscheid van Jezus. Pasen,hemelvaart en Pinksteren vloeien in elkaar over. Jezus wordt opgewekt uit de dood,schenkt Gods Geest(kracht) aan zijn volgelingen en neemt afscheid. Een wolk(die God symboliseert)onttrekt Jezus aan het gezicht. Het verhaal wordt verteld binnen het kader van het toenmalige wereldbeeld. Dat maakt het verhaal nu ontoegankelijk. Waar het uiteindelijk omgaat is dat de gekruizigde Jezus die opgewekt is uit de dood afscheid neemt van zijn volgelingen en terugkeert tot God. Hij laat de volgelingen delen in de kracht van God. Jezus zal bij zijn volgelingen zijn tot het einde van de tijden. God die wij in ons binnenste ontdekt hebben(liet zich ontdekken) hebben wij uitgeroepen tot diepste zin van ons bestaan. Jezus poneert zich als waarnemer van God onder ons. God is in Hem present. Wij mensen mogen delen in de kracht die van Jezus en God uitgaat. Deze wereld wordt gedragen door God als diepste zin. Er zit een perspectief in de wereld .We kunnen volbrengen wat God van ons verlangt:gerechtigheid en liefde. De wereld kent veel tegenslag. Wanhoop en verdriet slaan toe. Maar toch Jezus zal ons vergezellen. In het duister is Hij het licht achter ons. Het vuur in ons blijft brandende. Op alle mogelijke wijzen stichten we vrede en welzijn waar nu oorlog , ziekte, dreiging, milieuverwoesting, natuurrampen, onheil en gebrek heersen. Zelfs onze eigen dood zal ons niet scheiden van God. Jezus is ons orientatiepunt.
Hemelvaart is dus een verblijdend gebeuren. We blijven niet alleen achter in de wereld. Jezus is met ons. .. Pasen,hemelvaart en Pinksteren moeten we vertalen naar ons eigen wereldbeeld In dit immense universum is God ons meer nabij dan onze eigen halsslagader. Jezus levensloop is onze inspiratie. Ons leven rust in Gods hand. We houden moed voor deze wereld. Het is goed om er te zijn voor anderen. Licht overwint het duister. Het universum is onze rijkdom. Als de sluier van de dood over ons bestaan komt vertrouwen we er op dat God de grond van ons bestaan is

Wie zijn Russen

Wie zijn Russen

Het lijkt er op dat wij Russen minder aardig  ja zelfs onbetrouwbaar vinden. We vergeten soms dat de voormalige oostbloklanden leden zijn van NAVO. Dat vindt Rusland niet fijn. Laat Rusland zelf lid worden van de NAVO. Rusland is bang dat Oekraiene ook de NAVO wordt binnengezogen. Poetin is een Rus die nu verafschuwd wordt/Wat is een Rus eigenlijk. Gogol schrijft in Dode Zielen: “Russen:op beslissende momenten generositeit, moed, grenzeloze gulheid, een snel verstand,en tegelijkertijd kuren, eerzucht, eigen waan en al die kleinzielige trekjes die niet een Rus kan ontberen als hij niets om handen heeft”
Poetin zal wel een dergelijke Rus zijn. Altijd leerzaam. De toestand in de wereld is zorgelijk. Dreigingen,boycots en wapengekletter bederven de atmossfeer. Politiek wordt beheersd door de macht van het geld. Armen worden vergeten. Gogol schrijft:”waarom toch altijd weer die armoede beschrijven,de armoede en onvolmaaktheid van ons leven,en men sen opdiepen uit de negorij en verre uithoeken van ons rijk?”
Al dat geweld maakt moedeloos. Israel roept zich in 1948 uit tot eigen staat,ziet geen kans tot een compromis te komen met Palestijnen. In 2014 is er weer oorlog tussen Israel en Gaza. Zovele doden in de geschiedenis. De terreur van ISIS bedroeft ons. Is het niet mogelijk dat er echt nog eens lente uitbreekt in het Midden Oosten. Over andere brandhaarden gezwegen. Toch vind ik dat wij wijzer kunnen omgaan met Poetin. Zeker hij is slim,sluw en soms wijs. Raketten die vliegtuigen neerhalen, wapentuig waarmee burgers w orden bestookt die hun huizen verliezen.
Bekommernis om armen,zieken,oorlogsslachtoffers is de aangewezen weg. We vangen aan met vertrouwen.

In memoriam Ds. Huib van der Steen

In memoriam Ds. Huib van der Steen

Een goede en gewaardeerde collega is ons ontvallen. Tijdens ons werkzame leven solidariseerde hij zich altijd met mij. Hij las de jaarverslagen en gaf meelevend commentaar. Jaren leidde hij de CK van Rotterdam.Een vreselijk gezelschap dat hij voortreffelijk voorzat. Hij was daar knap in. Bovenal was hij samen met Taco Noorman paranimpf bij mijn promotie in 2000. Dat hebben zij prachtig en goed volbracht.Het was een boeiend gebeuren toen we ons ook nog moesten verkleden. Zij verzorgden een uitmuntend programma. Een absoluut hoogtepunt uit mijn leven. We spraken in 2000 af dat we elkaar jaarlijks zouden ontmoeten. Dertien jaar slaagden we daarin.Eerst kreeg ik te horen van een cardioloog dat ik niet lang meer te leven had. Onvoorstelbaar medeleven van Huib en Taco. Ze zouden mijn begravenis leiden. Maar ik ging niet dood maar weldra werd Huib ziek. Hij leefde langer dan we dachten. Huib had veel verdriet. Zijn eerste vrouw overleed en vorig jaar zijn dochter. Een vriendinnetje van een van mijn zonen volgde de lessen van Huib aan de Ichtus. Ze was ongelovig en derhalve niet kerkelijk.Ze was zeer te spreken over zijn lessen die diepe indruk maakten. Huib schreef ook nog een goed theologisch werk. Dat hadden er meer mogen zijn. Zeer geboeid was hij door Israel. Dat verdiende zijn aandacht en hij volgde nog de lotgevallen van joden via zijn computer.
Huib is niet meer. We zouden elkaar in mei weer zien. Maar dat kan niet meer. We zijn dankbaar deze collega te hebben gekend. We gedenken zijn vrouw en naaste verwanten.
Hans Visser

Lieve kerstgroetjes

Lieve kerstgroetjes

Soms ontmoet je mensen die in hartelijkheid uitmunten en overtreffen. Al jaren ervaar ik de hartelijke liefde van twee Vietnamezen (Cong & Tan). Nooit zullen zij mijn verjaardag en kerstmis overslaan. Ook dit jaar ontving ik hun liefdevolle wensen: wij wensen u altijd gezondheid, sterkte voor 2014, voor altijd. U heeft zoveel betekend voor ons, wij blijven bidden voor elkaar. Hun wensen gaan vergezeld van een mooie kerstkaart, met de wens LIEVE KERSTGROETJES, 2 flessen wijn en een doos chocolade. Cong en Tan zijn hun land ontvlucht. Ze behoorden tot de bootvluchtelingen. Via een omweg kwamen ze via de toenmalige DDR naar Nederland. Hier werden zij afgewezen. Velen kwamen voor de bootvluchtelingen op. Vanuit de toenmalige Pauluskerk schonk ik hen onderdak.Ze hadden twee kinderen en nog een achtergebleven dochter in Vietnam. Ze waren harde werkers. Zeldzaam. Cong ging aan de slag als kok. In 1994 had ik een ontmoeting met de toenmalige staatssecretaris van justitie mevr Mr. Elizabeth Schmidt. Ik bepleitte acceptatie van de bootvluchtelingen. Tot mijn verrassing zegde zij haar medewerking toe. De beide Vietnamezen met hun kinderen kregen een verblijfsvergunning. Wat waren de mensen blij en gelukkig .Ze kregen huisvesting. Cong ging aan de slag als kok. Na een aantal jaren mocht Tan aan de slag met een Loempiakar in de binnenstad vlakbij C&A. Door faillissementen en economische krises verloor Cong zijn werk. Zijn bedrijfsondernemers legden het loodje. De kar maakte ook crises door omdat plotseling de gemeente Rotterdam alle karren in de stad wilde opruimen. Er moest weer actie gevoerd worden. Het lukte. De loempiakar groeit en bloeit. De beide kinderen studeren hard. .De kar wordt in de nacht bestolen. De daders worden ingerekend maar de politie waarschuwt niet. De volgende dag raakt de kar betrokken bij een verkeersongeval . Maar Cong en Tan zijn standvastig en versieren een nieuwe kar. Al meer dan 20 jaar verschijnen Cong&Tan om hun dankbaarheid aan mij te tonen. Ongelooflijk is hun trouw daarin Hun bezoek is de mooiste erfenis van mijn Pauluskerktijdperk. Ik ben daar nu al jaren weg maar Cong &Tan blijven komen. Hun dankbaarheid is onbegrensd. Ze leven hartelijk mee. We wisselen van gedachten over horeca,loempia’s,de toestand in Vietnam,de lotgevallen van de kinderen etc. Hun belangstelling is ontroerend. Deze mensen vergeten je nooit. Ze maken deel uit van je hart. Je kunt op hen rekenen. Ze zijn echt geinteresseerd. Nooit heb ik dit soort mensen ontmoet. Natuurlijk zijn er nog meer hartelijke mensen die je nooit vergeet. Maar Cong&Tan overschrijden de grens in hun trouw. Vandaag is Cong weer langs geweest. Hij doet altijd zijn schoenen uit. Ik warm mij in zijn hartelijkheid. Zo’n liefdevolle blik in zijn ogen. Ik denk dat leven valt vol te houden dankzij deze mensen. Ik las onlangs een boek van Heinrich Boll.Het gaat over de oorlog.De belangrijkste personages sterven in het oorlogsgeweld. In de Vietnameze oorlog zijn vele te vele Vietnamezen en Amerikanen om het leven gekomen. Cong&Tan hebben tijdig hun land verlaten. Zij hebben overleefd.Met anderen heb ik getracht hen hier te behouden. De menselijke warmte en genegenheid maken het leven dragelijk. We gaan niet dood. Het wordt kerst. Ik gun u van harte de hartelijke genegenheid die ik van Cong&Tan ontvang. Lieve kerstgroetjes. Ik kan nog voor ze bidden.

In memoriam Sylvia de Jong

In memoriam Sylvia de Jong

Sylvia de Jong….

Op 23 oktober is Sylvia onverwacht in haar slaap overleden.  Ze was 49 jaar. Zij was een trouwe bezoeker van de vroegere Pauluskerk en later de NAS . Sylvia was hartelijk en loyaal. Met bemiddeling van Humanitas verhuisde ze naar een nieuwe woning waar ze met plezier woonde. Sylvia verzorgde zich goed.Ze zag er altijd pico bello uit. Sylvia trok in haar leven altijd mannen aan. Ze ging daar kritisch mee om en wilde zich niet laten misbruiken. Ze had ook nog een relatie met Herman Brood. Wel kreeg ze een dochter (Michelle) op wie ze gek was, Sylvia gaf altijd aandacht aan haar. Sylvia en Michelle hebben wat af getelefoneerd. Sylvia deed mee aan gespreksgroepen. Later bij de NAS maakte ze deel uit van de groep filosofie. Ze was altijd meelevend. We raakten met haar bevriend. Er ontstond een kontakt op basis van gelijkwaardigheid en respect. Ze kon altijd goed mee en invoelen. In de groep filosofie was zij een orchidee.We zullen haar geweldig missen. Onder haar lever heeft ze geleden.Maar ze gaf niet op. Haar veel te korte leven heeft ze zo intensief mogelijk beleefd. Altijd belangstellend maar ook op zijn tijd kritisch. Sylvia pikte niet alles.Maar ze was ook verzoenend en niet fanatiek. Je ging van haar houden. Van ons allen zal Michelle haar het meest missen. Aan haar denken wij nu in het bijzonder. Ik leerde Sylvia kennen in de oude Pauluskerk. Haar uitstraling was altijd adembenemend in de groep.We boften ontzettend met haar. Sylvia hields niet van extreme standpunten.Ze zocht de waarheid vaak in het middenMaar ze wilde niet kleurloos worden. Sylvia is ons ontvallen. Dat doet pijn en verdriet.  Haar nagedachtenis kunnen we eren door in haar geest te leven. Ze was een voorbeeld. Stellig Sylvia had en andere levensloop gewenst. Toch heeft zij het leven geaccepteerd zoals het was.
Zoals een moeder omziet naar haar kind, zo ziet God naar ons om. Dat is de troost voor ons allen.

In memoriam Nico Kerker

In memoriam Nico Kerker

Nico heeft een boeiend, enerverend en controversieel bestaan afgesloten. Het begon allemaal in Nederland en eindigde daar ook. Maar Nico verbleef geruime tijd in de VS. Hij werd zelfs voor Vietnam gerecruteerd maar kwam gelukkig niet verder dan Japan.Nico reisde af naar Denemarken waar hij een nieuw bestaan startte. Hij trouwde maar het wilde toch niet lukken. Via Nederland ontweek hij naar In donesie waar hij in hotels en restaurants met zijn pianomuziek en gitaarspel overleefde.Hij keerde terug naar Nederland en raakte in 1995 dakloos.Ik kwam met hem in aanraking.Wegens mijn eigen In donesische verleden raakten Nico en ik in vriendschap met elkaar. Het bleek mogelijk eigen huisvesting te vinden. Hij bezocht zijn familie in de VS.In Nederland kreeg hij hartproblemen maar gelukkig kinapte hij op. Nico en ik bleven elkaar ontmoeten.we organiseerden etentjes.Soms dook Nico onverwacht op als ik een lezing hield en hij in de pauze piano speelde. Muziek was en bleef zijn hobby.Hij kon dar meeslepend over vertellen.Nico maakte ook een meelevende kring van vrienden en keninssen. Hij vervulde een rol in een theater stuk in het voormalige OT Theater,Heel ontroerend. Deze zomer overhandigde hij mij zijn laatste CD-R. Ik heb ervan genoten. Het deed Nico goed dat kenners van muziek hem prezen. Nico werd ziek. Een misterieus kankergezwel :uitzaaiingen maar niemand wist waardoor. Onverwacht kwam Nico terecht in zijn laatste levensfase. We bezochten elkaar intensiever.We maakte uitjes: een bootocht naar Dordrecht,bezoek aan gelegenheden.Maar helaas Nico werd steeds zieker.Hij koos voor Antonius omdat hij thuis er geen gat meer in zag. Nico was geen klassiek gelovige. Ik forceerde hier nooit uit respect voor hem. Onverwacht was er een verpleegkundige die Nico omvatte,zijn hoofd vasthield en een gebed deed. Dat maakte indruk op hem:een bijzondere spirituele ervaring waarover hij met mij diskusseerde tot zijn dood. Het bezwaar van Nico tegen God was dat deze te wreed was.Daarover hebben we met elkaar gepraat.God is barmhartig maar zijn ziekte had een wreed verloop. Nico wilde meer weten over spiritualiteit. We rookten een sigaartje en wisselden van gedachten daarover. We hebben ook met elkaar gebeden. We begrepen dat de relatie met familie en medemensen vaak gecomplicerd is. Nico gaf vaak een eigen invulling aan het bestaan die niet ieder deelde. Dat kon weleens vervreemdend zijn. Het leven van Nico is voorbij.We herinneren hem als een hartelijk meelevende man,die uitblonk in muziek.God zegene zijn moeder,zusters ,familie en dierbare vrienden. Nico heeft een boeiend,enerverend en controversieel bestaan afgesloten.