Dezer dagen overleed op 94 jarige leeftijd Ma van Burik. Op haar uitdrukkelijk verzoek zal er geen uitvaart plaats vinden. Zij speelde een belangrijke rol in het eethuis van de voormalige Pauluskerk. Bovendien ondersteunde zij jaren de kosterij en was nog heel lang vrijwilligster bij de NAS.
In de jaren tachtig runde zij het eethuis in de kelder van de kerk. Zij deed dat met grote liefde voor de bezoekers en met forse inzet. Haar naam raakte onuitroeibaar. Met de soms lastige druggebruikers wist zij wijs en met veel humor om te gaan. Ze was erg trouw. Je kon op haar rekenen. Ze wist de orde te handhaven. Ze had talent voor dit werk. Zij kon goed opschieten met pater Koos Koek die in die jaren ook zijn tijd gaf aan het eethuis. .
Zij maakte ook verdrietige momenten mee. Haar man overleed, Koos Koek overleed onverwacht en haar dochter Laura kwam te overlijden. Dat greep haar aan. Met een zekere regelmaat kwam ik bij haar langs. We haalden herinneringen op. De ouderdom sloeg ook toe. Psychisch en fysiek ging ze achteruit totdat ze in een verzorgingshuis in Berkel werd opgenomen. Ook de familieverhoudingen raakten gecompliceerd. Ze was niet meer in staat daarin te sturen. We blijven Ma van Burik herinneren als een hardwerkende, rouwe, meelevende vrouw die zeer attent was. Sommige bezoekers kwamen te overlijden. Anderen konden haar zich goed herinneren. Haar optreden en beleid dwongen respect af. Zij bevorderde de verdraagzaamheid. Ook herinner ik me de manier waarop zij de relatie met allochtone buren verbeterde. Haar plek in het eethuis was een gouden greep..
We zullen haar niet snel vergeten. We leven met de familie mee. We kunnen haar geen laatste eer bewijzen maar in de eeuwigheid zal ze een warme bloemenhulde ontvangen.