Toch nog onverwacht werd Saskia door haar depressie geveld. Ik leerde haar 35 jaar geleden kennen toen zij vrijwilligster van het eethuis in de Pauluskerk werd. De druggebruikende bezoekers moesten nog wennen aan het verschijnsel vrijwilliger. Ze deed haar werk met trouw, enthousiasme, voortvarendheid. Ze leefde mee met de mensen en volbracht het werk met overgave. Nooit meer liet ze het werk los.Vele decennia lang stortte zij zich in het soms slopende werk met druggebruikers.Ze kwam altijd voor haar mening uit en hielde deze niet onder stoelen en banken.Je kon op haar aan. Haar inzet en enthousiasme staken anderen aan. Ze maakte zich geliefd. Prive ging het haar niet altijd voor de wind.Ze werd eens belaagd door een verkeerde geliefde.Met de koster rukte ik uit naar Hoogvliet om in het struikgewas rond haar huis de belager te kunnen inrekenen.Saskia ondersteunde altijd ons afwijkend drugbeleid. Er moest veel strijd geleverd worden. Op Saskia kon je rekenen.Zonder mensen als zij hadden we het niet gered. Ze had ook een plezierige werkkring die ze helaas in de krisisjaren van het afgelopen decennium verloor. Ze werd ook getroffen door een depressie.Deze kwam ze teboven. Maar helaas keerde deze terug.Heel verdrietig. Haar moeder, haar naaste familie en zovele vrienden(vriendinnen) moest ze achter laten. Ontzettend jammer. Wat kwaliteit betreft behoorde ze tot de topvrijwilligers. Mensen als zij hadden we nooit willen missen. Ze behoorde tot de krachten van het eerste uur.Het eethuis van de jaren tachtig,de perron 0 tijd en de vrijlligerstijd in de Pauluskerk doorstond zij met verve.Ze maakte van haar mening geen moordkuil. Ieder wist wat hij of zij aan Saskia had. Ze schiep geen onduidelijkheid. Helaas is zij ons ontvallen. We bewaren haar in onze dierbare herinnering. We denken aan allen die zij nu achter laat vooral haar moeder. We danken voor alles wat zij ons heeft geschonken: haar humor, haar enthousiasme, haar doorzettingsvermogen.