Het is bijna 40 jaar geleden dat ik Wilma leerde kennen. Ze was lid van de Junkiebond o.l.v. Niko Adriaans. Ze was een aktief lid en solidariseerde zich met haar lotgenoten. Wilma was op haar manier zeer ondernemend. Toen Niko en ik het eethuis in de kelder van de Pauluskerk begonnen speelde Wilma een belangrijke rol. Zij was medeverantwoordelijk voor de gang van zaken in het eethuis. Wilma was zeer trouw en heeft ons nooit meer verlaten. Op gezette tijden belde ze mij om me van belangrijke zaken op de hoogte brengen. Ze was nog sterk in gezondheid, Bertus speelde een belangrijke rol in haar leven. Helaas kwam hij een aantal jaren geleden te overlijden. Een intens verdriet voor Wilma. Tijdens de akties van de bond was zij altijd present en aktief. Je kon op haar rekenen. Wilma had ook een ondoorgrondelijke kant. Ze wilde nooit spreken over zaken die haar dwars zaten en pijn deden. Ik heb dat gerespekteerd. Zij die dat niet deden botsten op een betonnen muur. Wilma heeft de kerk nooit verlaten. In latere jaren kwam zij zelfs in dienst van de kosterij. Dat heeft zij vele jaren gedaan.Tenslotte ging ze nog naar de Niko Adriaansstichting. Ik maakte Wilma nog mee in de gespreksgroep Filosofie. Het laatste jaar begon zij te tobben en uiteindelijk is ze overleden. Iemand als Wilma zul je niet vlot vergeten. Je kon op haar rekenen. Natuurlijk had Wilma ook haar zwakke kanten. Maar ze was in staat dat ook weer te corrigeren. Ze hield mij op de hoogte. Haar huisvesting was aanvankelijk belabberd. Ik herinner me nog een onderkomen in Kralingen. Later kon ze met Bertus beter wonen. Ze was zeer solidair met de druggebruiker. Ze begreep hun leven en kon dat ook goed uitleggen. Ik vond het leuk dat zij vanuit de oude Junkiebond overstapte naar de kerk. Bij akties en demonstraties kon je volop rekenen op Wilma. Ze stelde wederzijds respekt op prijs. Haar dood is een pijnlijk gebeuren. Een van de laatste leden van de Junkiebond is niet meer. Het stemt ons tot verdriet. Haar schoonmoeder is vorig jaar overleden. Wilma werd altijd op handen gedragen. Ik herinner me nog de tijd dat Wilma en Bertus het gebruik niet konden laten. Ik ontwaarde hen achter een boom voor de kerk en moest hen betrappen. Ze kenden mijn opvattingen over legalisering van gebruik. Wat ik in Wilma waardeerde was haar inzet, trouw, medelevendheid maar ook durf. In de loop van de jaren verrichte Wilma ook vertrouwelijke aktiviteiten voor de artsen en hulpverleners. Wilma kon zaken goed geheim houden. Ze is er niet meer. We denken met dankbvaarheid aan haar terug en blijven haar dank verschuldigd voor wat ze heeft gedaan. Ze overleefde Niko maar ze heeft het vuur van de Junkiebond uit 1980 brandende gehouden. Dat God zich over haar ontferme is mijn bede in dit ogenblik.

Hans Visser