Het gebied van Palu in Centraal Sulawesi werd getroffen door aardbevingen een tsunami in de baai van Palu. De tsunami hadden we niet verwacht bij Palu. Nu tastte een aardbeving de zeebodem aan zodat een tsunami kon plaats vinden. De kusten van Donggala naar Palu en vandaar naar het Noorden werden getroffen. Ik heb de getroffen gebieden in de jaren zeventig, tachtig, negentig en begin 21 eeuw bezocht. Ik had de tsunami nooit daar verwacht. Het aantal doden loopt op tot enkele duizenden. Huizen, winkels, hotels zijn weggevaagd. Het merendeel van de bewoners zijn moslims. De overigen behoren tot de kerken GPID en GKST. Voor de laatste kerk was ik werkzaam. Op de TV konden we de gevolgen zien. Na de ramp viel het doek. Maar je kunt je voorstellen hoe dit gebied weer opgebouwd moet worden. Ik heb de wegen bereden, de huizen en hotels gezien, winkels bezocht. Zo’n ramp had ik nooit verwacht. In 2011 overnachtte ik nog in een hotel aan de baai. Je weet nooit wat je ervan moet vinden. Natuurrampen hebben hun eigen oorzaken. Altijd vraag je af hoe zou God een dergelijke ramp voorkomen. Ik weet het niet.
Bij aardbevingen gaat het om aardverschuivingen in de diepte. De natuur is verraderlijk. Een land als Indonesië kent vulkanen, bergen, zeeën. Het ziet er altijd prachtig uit. Vele christenen zijn teruggekeerd naar de gebieden waar ze vandaan kwamen zoals Poso en Kolonodale. Hier kun je weinig doen behalve een bedrag overmaken naar de hulporganisaties. Ik weet niet wie er allemaal omgekomen zijn. Natuurrampen zijn ondoorgrondelijk. We kennen de oorzaken en kunnen soms voorzorgmaatregelen nemen. Gods rol in de natuurrampen blijft ook ondoorgrondelijk. De mensen dragen hun eigen verantwoordelijkheid. Er kan voor tsunami’s gewaarschuwd worden zodat mensen kunnen vluchten. Maar in Palu heeft men zich vergist. Met je geloof in God raak je in een moeras. Ik weet het niet meer.