Ik zal de wereld nooit meer zien | Ahmet Altan

Ik zal de wereld nooit meer zien | Ahmet Altan

Wie de plek had gemaakt moet bewust gewild hebben dat de mensen die daar opgesloten werden hun gezicht zouden verliezen. Hij moet gedacht hebben dat de weerstand van de mensen die in dat gebouw zware ondervragingen ondergingen sneller zou breken wanneer ze hun gezicht verloren. Wanneer hij het niet over het dorp had las hij de Koran of hij bad of hij mompelde alsof hij in zich zelf praatte: ik kan geen namen noemen, dat kan ik niemand aandoen. Het was plots komen te overlijden. Ik leefde maar het leven was dood. Terwijl ik dacht dat ik zou sterven en het leven door zou gaan, was het leven gestorven en was ik achtergebleven. Ik moest leren blazen in het leven te creëren, moest ik creëren met mijn eigen adem.

De auteur belandt levenslang in de gevangenis. Vreselijk voor hem Ahmet Altan. Nu leren we ook Erdohan kennen van wie we eens dachten dat hij de goede weg bewandelde. Hij raakte de weg kwijt. We hunkeren naar zijn einde.

Reacties zijn gesloten.