Het is al weer 36 jaar geleden dat haar leven eindigde. Deze vrouw heeft me altijd geboeid. Haar leven was leerzaam. In het verzet tegen kernwapens en de strijd in het belang van arme en ontrechte mensen voelde ik me met haar verbonden. Zij deed scherpe keuzes en trok alle consekwenties.  Zij was diep teleurgesteld in overheid en parlement. Ze heeft haar mond niet willen houden en haar verantwoordelijkheid aanvaard.Tijdens mijn werkzame jaren in Groningen,Indonesie en Rotterdam heb ik vaak slag geleverd met overheden. Ik heb ook de uiterste grenzen opgezocht. In de Nederlandse rechtsstaat kon ik , mij niet verenigen met het drugsbeleid,de bejegening van illegalen, het asylbeleid, het sociale beleid t.a.v werkelozen, gehandicapten, zieken en arme drommels. Geen politieke partij mocht tenslotte mijn hart winnen.
In haar journalistieke werk heeft Urike geprobeerd de politieke onderdrukking en manipulatie te ontmaskeren.Ze deed dat voorbeeldig. Haar werk bracht met zich mee dat ze ondervond dat bekommernis om armen,illegaliteit en de toestand rondom de kernwapens konden leiden tot stiekum gedoe. Eigenlijk lag haar dat niet. Frank,vrij en open vechten.Ulrike trok de grens over en besloot tot participatie in strijd met geweld. Een eerlijke maar toch noodlottige keuze. Ik heb het ook overwogen.Misschien dat ik niet het lef had. Ik begreep dat deze keuze zou leiden tot onverdragelijk isolement.Bankroven,aanleg van wapenarsenaal en aanslagen zijn dan geboden. Ik heb gekozen voor de burgerlijke ongehoorzaamheid.Wat de democratie niet allemaal tevoorschijn kon toveren, was onverteerbaar. Ik heb ministers, taatssecretarissen, parlementsleden, gezagsdragers, ambtenaren diep veracht.
Tenslotte heb ik overwogen niet meer mee te doen. Ik kon mensen als Ulrike waarderen omdat ze hun vuist verhieven. Haar gevangenschap was gruwelijk. De staat wist niet hoe om te gaan met opstandige burgers. Wat haar is aangedaan is volstrekt verwerpelijk.
Heinrich Boll heeft terecht gezegd: de rechtsstaat kan niet worden verdedigd door haar om zeep te helpen. Het is niet gemakkelijk om een rechtsstaat aan te pakken.Er heerst een betrekkelijk democratie en vrijheid. Ik wil niet opgenomen worden in de psychiatrie of gevangenis. Bij die gedachte word ik gek. Mensen mogen niet afhankelijk worden van medelijden en charitatieve hulp.Mensen hebben rechten die bevochten moeten worden. Rawls heeft zijn pleidooi gehouden voor burgerlijke ongehoorezaamheid. De staat bedenkt soms regels en wetten die uiteindelijk inhumaan zijn . Soms zou ik een elektriciteitsmast of een kantoor van de IND onklaar willen maken.Maar dan moet ik in een bunker leven en het risiko van de nachtmerrie van Ulrike lopen. Het eindigt altijd in zelfmoord. Ik ben blij deze vrouw te hebben mogen meemaken.In het grensgebied tussen burgerlijke ongehoorzaamheid en gewelddadig verzet blijft het een uitdaging iets te doen tegen rechteloosheid, onderdrukking. Hoe zal ooit recht worden gedaan aan Palestinen?