Armand is dood.
Tijdens mijn eerste werkkring in Leek/Marum leerde ik Armand kennen via een lid van een van mijn jeugdgroepen Joop Inia. Ik genoot later in de oude Pauluskerk opnieuw van Armand. Hij kwam regelmatig in de kerk. De bezoekers vonden het prachtig. Armand vroeg me nauwelijks om geld. Hij apprecieerde mijn opvattingen over drugs. Altijd zong hij weer ‘Ben ik te min’. Het was een man die zich zelf trouw bleef. Dat kon ik in hem zeer waarderen. Met Boudewijn de Groot ging het anders. Hij veranderde, bleef goed spelen en zingen maar liet het verleden  (Mijnheer de president) rusten. Bij Armand was dat niet zo. Ik bleef van zijn persoon en zang houden. Zelf wil ik ook vasthouden aan mijn verleden. Na zovele jaren kon hij de mensen nog aanspreken. Ik voel me met hem verbonden. Het was een fijne man.