Wij zien. Wij kijken. Wij dienen ons te beseffen dat het oog er niet alleen toe dient om ons te voorzien van beelden van de dingen buiten onszelf maar dat met de handeling van de perceptie iets binnen in ons verschijnt dat wij onafhankelijk kunnen ontwikkelen. De perceptie maakt mede uit wat wij kunnen waarnemen. Op dit inzicht berust het werk van Mark Rothko. De perceptie maakt het mogelijjk een meditatieve beeldtaal te ontwikkelen,die aansluit op de diepgang van opvattingen en gevoelens. Mark Rothko werd geboren in voormalige Sowjet Unie(1903),van joodse komaf.Emigreerde met zijn familie naar de Verenigde Staten.Vanaf 1947 vervaardigde hij werk dat tot de colorfield painting wordt gerekend.Het betreft hier grote schilderijen opgebouwd uit rechthoekige kleurvlakken,die-doordat ze niet scherp zijn afgebakend-lijken te vibreren. Rothko wilde de ruimte in kleur zichtbaar maken zonder verwijzing naar de buitenwereld.Rothko’s ruimtelijk onzicht berust op een werkelijke ervaring die hij op het amerikaanse platteland van Oregon onderging Let op: in eindeloze ruimten kan je eigen ik verdwijnen.Rothko kijkt uit over het lege landschap gehuld in een witte nevel.In de leegte van arrde en mist verschijnt een stipje:een auto. Rothko werd overweldigd door het idee van zijn eigen betekenisloosheid.Zijn werken zijn variaties op het thema van oneindigheidIn gedachten kan men zijn schilderijen tot voorby de randen ervan voortzetten. Eigenlijk zijn de werken van Rothko abstrakte ikonen.Deze hebben een versluierd voorkomen.Deze beelden,die an de onderzoekende blik lijken te ontsnappen en meer lijken te verhullen dan te onthullen,waren tegenbeelden van de werkelijkheid of te wel resultaat van transcendentale ervaringen.Laat het vage licht tot je doordringen,dat verwijst naar de transcendentale ervaring van de kunstenaar Als jood besefte Rothko dat God niet valt uit te beelden.In zijn werk vinden we een verhuld beeld van de onzichtbare God.De zwevende vormen van Rothko verhullen de angst voor leegte en oneindigheid als het gordijn in een synagoge. Rothko schreef eens in de New York Times:voor ons is kunsty een avontuur in een onbekende wereld die slechts kan worden verkend dooor hen die risiko’s nemen. Rothko ervaarde de tragiek als bron van kunst.Hij was een melancholiek mensenhater.Zijn schilderijen werden somberder.In 1970 overleed hij door zelfdoding. Wij staan nu voor een werk van Rothko uit 1960.Laten we beseffen dat zijn werk diep religieus vaan aard is.Bekijk het werk niet op te grote afstand.Zijnwerk vraagt om contemplatie en stilte.Zijn werk eist van u dat u er volledig in opgaat.Rothko is alleen geinteresseerd in het uitdrukken van menselijke emoties-tragedie,extase,doem etc. Eens zei hij(let op): mensen die door mijn werk huilen hebben de zelfde religieuze ervaringen die ik had toen ik schilderde. Zachte zwevende wolkachtige vormen met rafelige contouren vullen bijna het hele vlak van zijn schilderijen.Hij brengt kleurblokken als dekkleuren aan over de andere uiterst dun geschilderde oppervlakken.De indruk ontstaat van een stralende grandeur die kenmerkend is voor Rothko De kijker heeft de indruk dat de vormen groeien en vibreren aan de rand van een enorm lichtgevende leegte.U bent als kijker op zoek naar het onbenoembare.Hier raken wij aan het postmoderne denken: de stilte,geen woorden,die salechts verlammen.Derrida spreekt over the silent intuition of God.Dat bedoelde Rothko. Een schilderij is een drama in een onbekende ruimte.Het geschapene maakt zich los van de schepper.Het resultaat van het leven is eenvoudig niets,een stemming,een eenvoudige kleur.Rothko verwijst naar het kunstwerk van een schilder die in zijn werk de joden de Rode Zee laat oversteken.Alles is rood d.w.z. de joden zijn overgestoken en de Egyptenaren verdronken.Schilderijen zijn facades. Kunst is een pre-occupatie met de dood.Alle kunst houdt zich bezig met het wenken van de dood Konklusie: de stemming is gedrukt,de dood wenkt,we zoeken het onbenoembaremhet beeldloze.we zien naar de vibrerende kleuren van rechthoekige vlakkeen,een licht doemt op in de leegte,ontroering over de ontmoeting met de Beeldloze doet ons huilen,de kijker gaat op in het werk, wordt ontroerd. Het werk van Rothko deed mij herinneren aan een bezoekje aan een kapelletje op een afgelegen plek in IJsland,het was in 1927 gesloten maar nog toegankelijk.Ik trof een kundstwerk aan met de kleuren van Rothko.Het raakte mij.Een ikoon waarin ik God kan ontmoeten.