In maart 1987 stond Dominee Hans Visser aan de wieg van het Rotterdamse opvangproject voor thuisloze junks naast het Centraal Station, in december 1994 sprak hij aan het graf. Dit historische overzicht laat vooral Visser zelf aan het woord (in 10 hoofdstukken van de 13). Daarmee is het ook een mooi ego-document geworden, hoewel het vooral bedoeld is als eerbewijs aan de talloze vrijwilligers. Visser toont aan dat de permanente frictie van repressieve, benauwde overheidsbemoeienis en tolerante, zelfs soms blinde menslievendheid slechts tot een halfslachtig en corrumperend drugbeleid leidt (heroïne moet overigens bij de apotheek). Resultaat: grote winst bij de drughandel, grote overlast voor de burger èn verloedering van de algemene en politieke moraal. Van die inconsequentie profiteert alleen de werkgelegenheid bij Justitie, politie, gevangenisbouwers en hulpverlening. Ondertussen is de Rotterdamse Pauluskerk nu een tijdelijk en kleinschalig baken. – Peter den Haring.