Een zeer dierbare vriend

IN MEMORIAM JAN VAN LIEBURG

Een zeer dierbare vriend is ons ontvallen.Ik leerde Jan en zijn vrouw Lyda bijna 35 jaar geleden kennen.Ze waren het kostersechtpaar van het Trefpunt(een kerkgebouw dat helaas gesloopt werd).Ik stelde hen voor een groep Marokkanen te huisvesten.Zij gingen accoord met mijn voorstel. Dat schiep met een band tussen ons. We bezochten elkaar regelmatig in het Trefpunt. In latere jaren werd het kostersechtpaar actief in de Pauluskerk. Hoewel Jan niet officieel lid was van de kerk meende ik Jan als diaken in de kerkeraad op te nemen.Een paar keer per jaar kwamen we bijeen om een programma te ontwerpen voor het eerst volgende half jaar. Met elkaar samen lukt het ons sprekers te bedenken en uit te nodigen. Jan had hierin een gewichtig aandeel..Vaak leidde hij ook de avonden. Jan was er ook altijd ter ondersteuning van de kerkdiensten. Zijn technische bekwaamheid kwam ons goed uit. In de loop der jaren ontving ik veel invitaties voor lezingen in binnenland en buitenland. Ik werd bang in de late avond in slaap te vallen. Ik vroeg Jan of hij met mij meewilde. Zo trokken we gezamenlijk opJe kon met Jan altijd heel serieuze onderwerpen bespreken. Het was een waar genoegen met hem te reizen.We trokken op naar Hamburg,Bonn,Stuttgart,Saarbrucken,Vlaanderen en we bezochten vele plaatsen in Nederland van den Helder tot Maastricht,van Zeeuws Vlaanderen tot Friesland en Groningen. Onderweeg dineerden we vaak in restaurants. We kregen een sterke band. Jan reed altijd terwijl ik soms in slaap verzonk.
Jan was een randgelovige,een twijfelaar die kritisch doorvroeg. Ik kon met hem meevoelen. Hij was een uiterst betrouwbaar kerkeraadslid. Hij voelde zich verantwoordelijk voor de Pauluskerk uit zijn dagen. Jan haalde vaak gasten van huis..Dat maakte indruk.Gasten vroegen mij soms:hoe kom je aan zo,n man.Hij werd zelfs uitgenodigd voor lezingen.Men wilde weten wie toch eigenlijk deze man was.
Jan was zeer gesteld op zijn vrouw Lyda en hun beide kinderen Caspar en Danielle. Hij was trots op hen.Caspar zette eigenlijk de traditie van zijn vader door. Jan kon vaak boeiend vertellen over de ervaringen van Caspar die net als vader geen blad voor de mond nam. Zo bezocht ik eens de bajes in Zwolle.Er werd geklaagd over de vaak defecte alarm knoppen.Caspar onderzocht de toestand en maakte aan de direkteur duidelijk dat het personeel te traag reageerde ,zodat de klanten gingen blijven bellen en het apparaat forceerden. Jan was in de kerk onmisbaar,hij wist alles van geluid en licht Jan zorgde voor optimale geluidsapparatuur bv bij demonstraties bij het stadhuis.
Onze gemeenschappelijke reizen,onze gezamenlijke activiteiten,onze bezoeken bij hem thuis verdiepten onze vriendschap.Ik heb van deze man genoten.Natuurlijk kon Jan soms een lastpak zijn. Hij was niet snel tevreden.
Na mijn pensioen in 2007 bleeef alleen het huisbezoek over.Met Jan ging in het in de loop der jaren slechter. Veel kwalen troffen hem. Er werden ook vergissingen gemaakt maar die konden gelukkig worden hersteld. Maar longen hart braken Ja n op. Op het laatst was het voorbij met autorijden en fietsen. Jan kon er niet meer uit. Dat verzwaarde zijn bestaan. Eind augustus bezocht ik Jan nog voordat ik zelf in het ziekenhuis belandde. Hij was nog steeds helder.Ik kende zijn medeleven met wereldoorlog2 Nooit zal ik vergeten hoe Jan in1940 door de wijken die gebombardeerd waren door de Duitsers als kind rondtrok. Hij zag nog de lichamen van mensen in het puin. Jan was in staat tot medeleven. Hij heeft me daarvan verteld. Heel ontroerende verhalen.
In het ziekenhuis tijdens zijn verjaardag kregen we een warme maaltijd met voor ons heerlijke gerechten. Het herinnerde ons aan de vele maaltijden die we gezamenlijk gebruikt hadden.We genoten nog van onze herinneringen.
Jan is er niet meer. We denken aan Lyda, Danielle en Caspar. We verliezen een o zo goede vriend. Ik ben God dankbaar deze man te hebben mogen ontmoeten.